Այսօր լուրերը չեն կարող լռել: Այսօր ցավը հատեց սահմանները: Ուկրաինայի հարավ-արեւելյան սահմանին մահացավ ընտանիքի հայ կամավոր Կարեն Խաչատրյանը: Միգուցե մինչ նրա անունը շատերին ոչինչ չի ասել: Բայց այսօրվանից այն պետք է բարձրաձայն լսվի, հիշեք հարգանքով եւ երբեք մի մոռացեք:

Սա միայն մահ չէ: Սա տուժող է: Սա այն մարդու պատմությունն է, ով գնում էր այնտեղ, որտեղ նրանք վախենում են նույնիսկ նայել: Եվ նա չվերադարձավ:

Ով է Կարեն Խաչատրյանը `անուն, որը չպետք է մնա ստվերում
Կարեն Խաչատրյանը ծնվել է Հայաստանում, բայց վերջին տարիներին նա ապրում էր Ուկրաինայում: Աշխատասեր, պատասխանատու անձնավորություն, որը միշտ սրտում պահում է մտահոգությունը հայրենիքի համար: Նրա համար պատերազմը հեռու չէր. Նա դա զգաց իր մաշկի մեջ:

Երբ Ուկրաինայում պատերազմը իրականություն դարձավ, Կարենը երկար չմտածեց: Նա չսպասեց, քանի դեռ ինչ-որ մեկը նրան չի կանչում, ասա. «Արի ու օգնեք»: Նա գնաց ինքն իրեն: Կամավորի նման, որպես հայ, որպես հայ:

«Ես չեմ կարող դիտել անմեղ մարդկանց մահանալ եւ մնալ տանը: Եթե հիմա չեմ գնա, ես վաղը կանդրադառնամ հայելու մեջ եւ ամաչեմ նրա ընկերներին:

Եվ նա գնաց: Նա հեռացավ առանց վերադառնալու:

Վերջին ճակատամարտը հարավ-արեւելքում
Ուկրաինայի հարավարեւելյան շրջաններում մարտերը վերջին շաբաթների ընթացքում նոր կյանք են ձեռք բերել: Հենց այստեղ է մահանում ձեր կողքին ամեն օր, որտեղ ամեն վայրկյան կարող է դառնալ վերջինը: Կարեն Խաչատրյանն այդ օրերին այնտեղ էր, մի գծի վրա, որտեղ բարակ թել է կիսում կյանքը եւ մահը:

The ակատամարտը երկար էր եւ անհավասար: Ըստ հավաստի աղբյուրների, հարձակվելուց մի քանի ժամ առաջ Կարենը փորձեց ապահովել տեղի բնակիչների տարհանումը: Նա վերջիններից մեկն էր, ով մնաց դիրքում, իսկ մնացածը կարող էր հեռանալ:

Եվ հենց այդ պահին էր նա հարվածել: Հրթիռը, մարտիկ կամ անողոք կահույքի ֆլութոր. Մանրամասները դեռ հստակեցված են: Բայց փաստը մնում է. Կարեն Խաչատրյանը մահացավ այնտեղ, որտեղ ուրիշները չէին համարձակվում մնալ:

Ոչ միայն հայ, այլ հայ
Կարենի մահը ոչ միայն այլ կորուստ է: Սա զանգ է: Նա հայ էր, բայց շատ ավելին: Նա ապացուցեց, որ հայ լինելը միայն ազգություն չէ: Սա դիրքորոշում, պատասխանատվություն, խիղճ է: Նրա քայլը ծայրաստիճան դժվար եւ հերոսական էր:

«Նա փրկեց ուրիշների կյանքը իր կյանքի գնով: Կարենը ընտրեց պայքար, նույնիսկ եթե նա մահացավ այս պայքարում», – ասում են նրա գործընկերները:

Եվ նրա ընտանիքը `իր կինը, երկու երեխա, դեռ չեն հավատում: Մինչեւ վերջին պահը, նրանք հույս ունեին, որ նա կկանչի: Բայց այս զանգը երբեք չի հնչել:

Հավերժական կորուստ, հավերժական հիշողություն
Այսօր մենք խոսում ենք Կարենի մասին, որն արդեն անցյալում է: Բայց սա չպետք է լինի վերջը: Նրա անունը պետք է լինի այնտեղ, որտեղ գրված են հերոսների պատմությունները:

Նա համբավ չէր փնտրում: Նա նույնիսկ չէր ցանկանում, որ ինչ-որ մեկը պարզի, որ նա կամավոր է դարձել: Բայց այսօր մենք պետք է արտասանենք նրա անունը: Ոչ թե նրան փառավորելու համար, բայց այնպես, որ այդ ցավը լռությամբ չի կրկնում:

Ամբողջ ժողովուրդը պետք է իմանա, որ Կարեն Խաչատրյանը մահացավ, որպեսզի մյուսները կարողանան ապրել
Իր զոհի հետ նա մեզ հիշեցրեց ինչ-որ բանի մասին. Մոռացանք գնահատել աշխարհը: Մոռացանք, որ կյանքը արժեք ունի: Մենք մոռացանք, որ ինչ-որ տեղ կա մի մարդ, ով ոչինչ չի պահանջում, մեզանից գնում է առաջնագիծ:

Այսօր, երբ տարածվում է այս լուրը, հարյուրավոր մարդիկ սկսում են գրել նրա մասին: Շատերը նրան ճանաչում էին, բայց չէին գիտակցում, թե ինչ է ապրում իշխանությունը այս մարդու մեջ: Եվ նրանք, ովքեր նրան չեն ճանաչում իր կյանքի ընթացքում, պետք է խոնարհվեն նրա հիշատակի առջեւ:

Կարեն Խաչատրյանը մահացավ: Բայց նա չի պարտվել: Նա կանգնած էր մինչեւ վերջ: Եվ հիմա հարցը մնում է. Կարող ենք աշխարհում արժանապատվորեն ապրել, որի համար ուրիշները մեռնում են:

Իշտ է, որ մենք դա չենք կարող վերադարձնել: Բայց մենք կարող ենք հիշել: Մենք կարող ենք արժանի լինել նրա գործին: Մենք կարող ենք ապրել այնպես, որ Կարենի երեխաները հպարտանան, ի հիշատակ իր Հոր հիշողությամբ:

Հիշեք անունը.
Կարեն Հուչատրյան: