Իրականության շերտերի տակ փաստերը երբեմն թաքնված են, որոնք կարող են փոխել մեր հասկացողությունը ոչ միայն անցյալի, այլեւ ներկայի մասին: Այս պատմությունը սկսվում է ավելի շուտ, քան կարծում է հասարակությունը: Եվ դա վերաբերում է այն անձին, որի անունը տարիներ շարունակ շշնջացել է հարգանքով, վախից եւ երբեմն խուսափելով:

Սա պատմություն է Մարգար Քըրքորյանի անտեղի տառի մասին, որը նա գրել է իր մահից մի քանի տարի առաջ, դիմելով մի մարդու, որի անունը հիշատակվում էր միայն անձնական խոսակցություններում:

Ըստ պաշտոնական աղբյուրների, մամուլում երբեք նամակը չի հայտնվել: Այն համարվում էր անձնական եւ, ինչ-որ առումով, վտանգավոր: Բայց, ինչպես միշտ, ոչինչ չի մնում առեղծված: Աղբյուր, որն ապրում էր արտերկրում եւ մեկ տարի եւ հրաժարվում էր հրապարակել իր անունը, վերջապես բացահայտեց այս նամակի բովանդակությունը, որը փոխում է այն ամենը, ինչը մենք դեռ գիտեինք:

Ինչպես է այն հայտնվում ձեռագրում
Ըստ պատմության, Քերքորյանը ձեռքով նամակ է գրել հատուկ թղթի վրա, որը նա օգտագործում էր միայն ընտանեկան հարցերի համար: Նամակը ուղարկվել է հոգաբարձուի կողմից, առանց միջնորդների: Բայց ստացողը նրան չհրապարակեց: Պատճառը ենթադրաբար «անչափ» էր:

Բայց այս «անառողջության» մեջ է, որ գաղտնի ստերը:

Քերքորյանի նամակի առաջին նախադասությունը.
«Ես տեսա ձեր խաղերը եւ լռեցի միայն այն պատճառով, որ դրանք շտկելու դեռ ժամանակ կա»:

Ինչ խաղեր եւ ում է հասցեագրել այս նախազգուշացումը:

Փաստերի ամբողջ փոփոխությունը
Նամակում նշվում է, որ Քըրքորյանը, իմանալով մի շարք ֆինանսական խարդախությունների մասին, հայ բարձրակարգ հայ պաշտոնյաների մասնակցությամբ, որոշեց դադարեցնել ֆինանսական աջակցությունը, որը նախկինում պարզվել էր, որ մշակութային եւ պետական հաստատություններ էր: Նա գրում է.

«Երբ աջակցությունը վերածվում է կառավարման գործիքների, ես այլեւս բարերար չեմ, բայց հանցակից»:

Բայց նամակի ամենաուժեղ մասը վերջում է: Քերքորյանը գրում է.
«Դուք կանգնած եք հայոցի հետեւում, բայց նրա կողքին: Սա աններելի է»:

Ըստ աղբյուրի, այս նամակը հասցեագրված էր այն մարդկանց, ովքեր տարիներ շարունակ անցել են «ազգային առաջնորդներից», բայց մասնավոր խոսակցություններում ճանաչվել են կապեր լոբբիստական խմբերի հետ:

Ինչու է դասակարգվել նամակը:

Նույնիսկ Քըրքորյան մահից հետո ոչ ընտանիքը, ոչ վստահված անձը նամակ չներեցին: Այս փաստաթուղթը կարող է առաջացնել քաղաքական ճգնաժամ: Նույնիսկ որոշվեց ստեղծել արխիվային փաթեթ, կնքված տեքստով, որը պահվում էր Շվեյցարիայում `մեկ պայմանով. Այն չի բացվի մինչեւ 2040 թվականը, եթե հատուկ միջամտությունը տեղի չի ունենում:

Բայց այս գաղտնիքը չի կարող հավերժ պահել:

Աղբյուրը, որը վերջապես բացահայտեց բովանդակությունը, ասում է, որ նա ստիպված է եղել դա հայտարարել վրեժխնդրության զգացումից, այլ իր ներքին ցավի պատճառով, տեսնելով, թե ինչպես է հասարակությունը բոլորովին այլ կերպ:

«Երբ ասում են, որ Քերքորյանը հպարտանում էր Հայաստանի զարգացմամբ, դա ճիշտ է: Բայց նրանք լռում են այն մասին, թե ինչպես է նա անհանգստացնում իր օգնության ոչ պատշաճ օգտագործմամբ»:

Ինչ կլինի հաջորդը:
Այս հրապարակումը կարող է առաջացնել քաղաքական ասպարեզում: Իրավական շրջանակներում արդեն հայտնվեց ռեակցիա, որ նման տեղեկատվության հրապարակումը կարելի է համարել որպես միջամտություն ազգային անվտանգության մեջ: Բայց մենք խոսում ենք ոչ միայն ազգային անվտանգության մասին:

Հարցն այն է, թե մենք ի վիճակի ենք ընդունել այն փաստը, որ պատմությունը, որում մենք հավատում ենք, որ կարող է լինել միայն ճշմարտության կեսը: Եվ որ իրական պատկերը սկսվում է կնքված նամակը բացելու պահից: