Հանդիսավար Արամ Մելիքյանի ընտանիքը միշտ աչքի է ընկել հասարակական ակտիվությամբ։ Նրա մայրը՝ տիկին Մանուշակը, հաճախ է սոցիալական հարթակներում խոսում կարևորվող ու ցավալի թեմաների մասին։ Վերջին գրառմամբ նա կիսվել է մի ողբերգական լուրով, որը ցնցել է շատերին։

«Այս լուսավոր տղան, ով լի էր կյանքով ու արժանի էր վայելելու այն, այլևս մեզ հետ չէ… Նա դարձավ հավերժի ճամփորդ։ Ամբողջ կյանքում միայն աշխատել ու ստեղծել էր, երբեք չէր խուսափել դժվարություններից, միշտ պատրաստ էր օգնել շրջապատին։ 2020-ի հուլիսին, մեծագույն հպարտությամբ, մինուճար որդուն ճանապարհեց բանակ՝ դհոլ-զուռնայով, վստահ լինելով, որ նա պատվով կծառայի հայրենիքին։

Սակայն ամիսներ անց, Ջրականի զnրամասից նրան հnսպիտալացրին, վիրահատեցին։ Սեպտեմբերի 27-ին կարերը դեռ նոր էին, երբ առանց խղճի խայթի՝ զե-նքը ձեռքը տվեցին ու ուղարկեցին դիրքեր։ Նա չերկմտեց, մեկնեց առաջնագիծ՝ պատրաստ պաշտպանելnւ հայրենի հողը։

Հոր ու որդու ճակատագրերը ցավալիորեն խաչվեցին պա-տերազմի դաշտում։ 2020-ի դեկտեմբերի 27-ին Աբուլը զnհվեց, և նրանց հանդիպումը եղավ դաժան ու անդառնալի։ Հայրեր ու որդիներ՝ հազարավոր նման պատմություններով, որոնց ցավն աննկարագրելի է։ Այսօր շատերը համարձակվում են ասել, թե «չկռվեցին»։ Բայց ինչպե՞ս կարելի է այդպես խոսել, երբ այս տղաներն իրենց կյանքը տվեցին հայրենիքի համար։ Մեր Գագոն տեսավ պա-տերազմի դաժանությունը, իսկ հետո՝ որոնումների դաշտի տառապանքը։ Այդ ծանրությանը նրա սիրտը չդիմացավ։ Երկու օր առաջ նա դեռ ապրում էր… Բայց անորոշությունն ու անարդարությունները խլեցին նրան։ Հիմա, հավերժության մեջ, հոր ու որդու՝ Ալբերտ և Գագիկ Ստեփանյանների հոգիները միացել են…

Տեր Աստված, ողորմիր մեզ…»