Ես դեռ 5 տարեկան էի, երբ մայրիկս թողեց ինձ խանութում միայնակ ու հեռացավ․․․Մտքովս անգամ չէր անցնի, որ տարիներ անց դրա համար նրան շնորհակալություն կհայտնեմ

Ես արդեն չափահաս մարդ եմ, ունեմ ամուսին և երեք հիա նալի երեխաներ: Բայց մինչ այդ զգացել եմ լքված լինելու ցավը, և ես զգում էի, որ ոչ ոք չի մտածում իմ մասին:Հաճախ մեծահասակները ասում են, որ նրանք չեն հիշում իրենց մանկությունը, միայն որոշ մասեր: Ես չեմ կարող ասել, որ հիշում եմ ամեն ինչ:

Բայց ինձ համար ամենացավոտ պահերը հիշում եմ մինչև այսօր, և ամենայն հավանա կանությամբ, երբեք չեմ կարող մոռանալ:Հայրս հեռացավ ինձանից, երբ փոքր էի,բայց դա իմացա միայն ավելի ուշ` դպրոցական տարիներին:Այն փաստը, որ ես ունեմ մի մայր, որը ինձ պարզապես թողեց խանութում և հեռացավ, միշտ հիշելու եմ:

Ես հիշում եմ, որ այդ օրը մենք միասին գնացինք խանութ, և ես ահ ավոր սոված էի: Բայց մայրս ոչինչ չգնեց ինձ համար: Նա միայն բա րձրաձայն բղավեց ինձ վրա, և ես սկսեցի աղաչել, որ ինձ համար գնի կարկա նդակ կակաչի սերմերով , որը այնքան գրավիչ էր թվում․․․Բայց գնելու փոխարեն ՝ նա սկսեց զայրացած նայել ինձ, խանութի դուռը բացելուց առաջ նա ինձ հրեց.

«Դուք իմ ողջ կյանքը փչացրեցրիք»:

Եվ հետո նա ինձ մի փոքրիկ նստարանի վրա դրեց՝ պաղպաղակի սառն արանի մոտ, և շրջեց խանութութի մեջ: Նա հրամայեց ինձ սպ ասել նրան այստեղ: Եվ սա վերջին անգամն էր, երբ ես նրան տեսա մայրիկի դերում: Որոշ ժամա նակ անց մեծահասակ մի տղամարդ մոտեցավ և սկսեց խոսել ինձ հետ:

Նա ինձ համար գնեց գեղեցիկ կարկանդակը՝ կակաչի սերմերով,որից ես պար զապես չէի կարողանում աչքս թարթել: Երկու տարի անց ես սկսեցի ապրել նրա ընտանիքում:Երբ ես կարկանդակ էի ուտում, արցունքները հոսում էին աչքերիցս: Այնպես որ, թխվածքն ինքնին քաղցր էր, սակայն արցունքներիցս հետո նաև աղի: Այս դեպքից հետո ինձ դուր չեկավ ոչ մի քաղցրավենիք:

Եվ ես պարզապես չէի ուտում դրանք, քանի որ վառ հիշեցում էին այն մասին, թե ինչպ իսին էր իմ կյանքը նախկինում:Խանութում, այս դեպքից հետո իմ կյանքը սկսեց բարելավվել: Ես ապրում էի մանկատանը և սպասում էի որդեգրող ծնողներիս, նույնիսկ այդ ժամանակ ես երջանիկ էի: Հուսով էի, որ ինչ-որ մեկը կվերցնի ինձ:

Բայց հոգուս խորքում սպասում էի սեփական մորս։Նա այնտեղ էր գտնվում, նախքան նոր ծնողներս պատրաստվում էին ինձ որդեգրել: Եվ նույնիսկ հիմա ես հիշում եմ նրա հետ մեր զրույցը:Նա սկսեց ցնցել ինձ նախատինքներով՝ փորձելով բացատրել իր արարքը: Պարզվ եց, որ ես քանդել եմ նրա անձնական կյանքը և աշխատանքի մեջ նրա անհաջողությունները իմ մեղքն էր:

Ես եմ մեղավոր․․․ Երբ նա գտնվում էր ծննդատանը, նա չէր մտածում,որ երեխան ծնվելուց հետո նա չի կարողանա գնալ աշխատանքի, և ընդլայնի իր կարեռան: Եվ նույնիսկ այն բանի համար, որ ես այժմ մանկատաննեմ հայտնվել և շուտով կտեղափոխվեմ մեկ այլ ընտա նիք, դրա համար էլ եմ ես մեղավոր, և պետք է շնորհակալություն հայտնեմ նրան:

Այո ես այս ամենի համար պետք է ասեմ նրան — «շնորհակալություն»:

Ի վերջո, եթե նա անգամ որոշում կայացներ, և պահեր ինձ իր հետ, ես սովամահ կլինեի և կապրեի աղքատության մեջ: Եվ հիմա ես կա րող եմ իմ կյանք ունենալ: Եվ այդ պահին այդ կինը սպասում էր, որ ես շնորհակալություն հայտնեմ նրան: Ես հասկացա միայն հիմա, նա մտածում է ես պետք է լաց լինեմ և խնդրեմ, որ նա մնա ինձ հետ:

Բայց հիմա ես արդեն մեծահասակ եմ և կարող եմ ասել. Շնորհակալություն,որ ինձ հնարավորություն տվեցիր կյանքը ընկալել իմ աչքեր ով։ Միայն կասեմ որ ես սովորեցի գնահատել ինձ շրջապատող սիրելի մարդկանց:Այն բանի համար, որ ես սկսեցի ապրել հիանալի մար դկանց հետ, ովքեր ամեն գնով օգնում,և պաշտպանում էին ուրիշի երեխային:Ես անչափ շնորհակալ եմ այն ​​մարդկանց, ովքեր ինձ օգնեցին և սիրեցին պարզապես այն պատճառով, որ ես կամ։