Ես ու սկեսուրս ուղղակի տանել չէինք կարողանում իրար. Անցավ մի ժամանակ և տեսեք, թե ինչի վերածվեց այդ ատելությունը․․․

Մինչև ամուսնանալը ես կարծում էի, որ սկեսուրները նորապսակների կյանքում ոչ մի դեր չեն խաղում: Համենայն դեպս, մտածում էի, որ իմ դեպքում այդպես կլինի:

Ի վերջո, մենք առանձին ընտանիք ենք,չնայած նրան,որ սկզբնական շրջանում պատրաստվում էինք միասին ապրել:Բայց եղավ այն պես, ինչպես որ պիտի լիներ: Հենց առաջին օրը, երբ մնացի այդ տանը, հասկացա, որ ամեն ինչ հարթ չի լինի: Այն, որ ես ամուսնուս
հետ սիրախաղ էի անում, մեկնաբանվում էր հենց իմ ներկայությամբ, կարծես ինչ-որ վատ բան էի անում:

Էլ չասեմ, թե օրական քանի հարյուր խորհուրդներ էի ստանում:Այդպես շարունակվեց մոտ 1 տարի: Մինչ այն պահը, երբ հանդիպեցի ընկերուհուս հետ, նա նայեց իմ տանջված դեմքին և նյրադերից թրթռացող աչքիս և թափահարեց ինձ.

-Դուք պիտի շտապ առանձնանաք: Նա կքանդի ձեր հարաբերությունները, իսկ քեզ հոգեկան հիվանդի կվերածի:

Վերադառնալով տուն՝ երկար մտածում էի նրա ասածների շուրջ, բայց չէի կարողանում ամուսնուս հետ տեղափոխվելու մասին խոսակ ցություն սկսել:Մենք գումարը խնայում էինք, կուտակում,որ բնակարան գնենք,այդ պահին վարձ տալը կփչացներ մեր բոլոր պլանները: Բացի այդ, ամուսնուս համար ուղղակի հիմարություն էր վարձով ապրելը, եթե ունենք սիրող մայրիկ:

-Մայրս բնավորությամբ բարի մարդ է, ուղղակի զգուշությամբ է քեզ վերաբերվում: Փորձիր նրա հետ ավելի քնքուշ լինել և կտեսնես,
թե նա ինչպես կսկսի վերաբերվել քեզ: Նա կսիրի քեզ, ինչպես և ես սիրեցի:

-Դա անհնար է: Նա ատում է ինձ:

-Եթե չստացվի, այդ ժամանակ էլ կտեղափոխվենք:

Ես կառչեցի նրա այդ խոսքերից: Որոշեցի ցույց տալ նրան, որ ես կարող եմ լինել հնազանդ և զիջող հարս, բայց սկեսուրս կշարունա-
կի թունավորել կյանքս, և այդ ժամանակ կգնանք վարձով տուն:Հենց հաջորդ առավոտյան անցա պլանիս իրագործմանը: Աչք փակե-
լով հպարտությանս, բարկությանս և ստացած վիրավորանքաների վրա՝ ես շատ մեղմ և հանգիստ դարձա:

Սկսեցի ուշադրություն դարձնել սկեսուրիս տված խորհուրդներին, ի դեպ, դրանք իսկապես օգնում էին շատ դեպքերում:Դադարեցի
նկատել նրա բարկությունը, փորձեցի ամեն կերպ ցուցադրել իմ սերն ու հարգանքը նրա հանդեպ:Սկզբում շատ էի նյարդայնանում,
բայց ընթացքում սկսեցի խղճալ նրան: Տիկին Մարիան մեծ կին էր, ապրել էր իր կյանքը, նրա միակ ուրախությունը՝ մեր կյանքը վա-
յելելն էր:

Չգիտեմ էլ, ինչպես եղավ, բայց մոտ 2 ամիս անց, մենք շատ մտերմացանք:Մի օր էլ նա ինձ կանչեց իր սենյակ, որն իր համար հավա-
սար է սրբավայրի, նույնիսկ ես այնտեղ երբեք չէի մտել, սկսեց ցույց տալ իր հին լուսանկարները, հանգուցյալ ամուսնու նկարները,
պատմում էր, թե որքան էր սիրում ամուսնուն, ցույց տվեց ծննդատնից դուրս գրվելու պահերը:

-Գիտես, — ասաց նա՝ բռնելով ձեռքս,

-Ես վստահ էի, որ դու իմ թշնաին ես, ես պաշտպանվում էի քեզանից կոպտությամբ: Իսկ հիմա տեսնում եմ, որ դու այս տան զարդնես, իմ աղջիկն ես, ում մասին միշտ երազել եմ:

Հիշելով իմ պլանի մասին՝ ամաչեցի և սկսեցի արտասվել:Չլսեցի, ինչպես ամուսինս ներս եկավ, տեսավ, որ լացում եմ, և բարկացած
ասաց.

-Դե արդեն բավական է: Նորից լացում ես: Հավաքիր իրերդ, հենց այսօր էլ հեռանում ենք այստեղից:

Իսկ ես փորձում էի ամուսնուս բացատրել, թե ինչ է կատարվում իմ ներսում, բայց միայն կարողացա ասել, որ երբեք այլևս չեմ ցանկա նա հեռանալ այս տանից: