Ինձ զրկելով ամեն ինչից՝ 3 երեխա եմ մեծացրել, բայց հիմա․․․Շատ եմ զղջում կյանքս անիմաստ անցկացնելու համար։Ես 63 տարեկան եմ և ապրում եմ ամբողջովին միայնակ, չնայած այն բանին, որ ունեմ երեք երեխա և թոռներ: Ամուսինս լքել է մեզ, երբ կրտսեր որդիս ընդամենը 4 տարեկան էր: Նա շատ էր ուզում, որ ունենանք երրորդ երեխայի:

Երբ ես կրտսերին ունեցա,մենք արդեն ունեինք երկու երեխա՝ որդի և դուստր,ուստի ես կասկածեցի,որ մենք կկարողանանք երրորդ
եր եխային պահել: Բայց ամուսինս ասաց, որ որտեղ երկուսը, այնտեղ երեքը: Ի վերջո, նա ինձ համոզեց, ես էլ համաձայնեցի: Երեք
երեխա տանը, դժվար է:

Անընդհատ տակդիրներ, հիվանդանոցներ, մանկապարտեզներ, դպրոցներ և այլ խնդիրներ: Արդյունքում, ամուսինս հոգնել էր ամեն
ինչից, և նա գնաց մի երիտասարդ կնոջ մոտ, ով երեխաներ չուներ, իսկ ես մնացի մենակ՝ երեք երեխաների և մի շարք խնդիրների
հետ:Այո, իհարկե, նա ալիմենտ էր վճարում, բայց, այնուամենայնիվ, բավարար գումար չկար: Բացի այդ, նա չէր օգնում դաստիարա-
կության հարցում, նա ուներ նոր ընտանիք, իսկ երեխաների համար ժամանակ չկար:

Անկախ ամեն ինչից ինձ հաջողվեց երեխաներին կրթություն տալ և արժանապատվորեն մեծացնել նրանց: Չնայած երբեմն դժվար
էր, ես ուզում էի հուսահատությունից ոռնալ:Ավագ որդիս ապրում է արտերկրում:Աղջիկս ամուսնացավ և տեղափոխվեց այլ քաղաք:

Իսկ փոքրս աշխատում է որպես լրագրող:Հիմա ես թոշակի եմ անցել և միայնակ եմ մնացել: Երբեմն ես իսկապես ուզում եմ խոսել,
բայց ոչ մեկին չունեմ: Մենակությունս ինչ -որ կերպ պայծառացնելու համար ես տեղավորվեցի մթերային խանութում հավաքարարի
աշխատանքի, այնտեղ գոնե կարող եմ զրուցել հաճախորդների և մյուս աշխատակիցների հետ: Աշխատանքի եմ գնում հաճույքով,
այնտեղ ես, գոնե որոշ ժամանակ, մոռանում եմ իմ միայնության մասին:

Իմ բոլոր ընկերները զբաղված են իրենց թոռներին մեծացնելով: Ես նույնպես թոռներ ունեմ, բայց նրանք հեռու են ապրում: Երբեմն
հետ եմ նայում՝ հիշելով անցյալը և հասկանում, թե որքան վատ եմ ապրել իմ կյանքը:Ամբողջ կյանքս նվիրել եմ երեխաներիս, իսկ հի-
մա արդեն ուշ է որևէ բան փոխելու համար: