40 տարի առաջ դեռևս 8-րդ դասարան էի, երբ դպրոցում այնպիսի բան տեղի ունեցավ,որ․․․Արգելեցին անգամ ծնողներին ասել․ Մին-չև այսօր հիշելիս դեռ սարսափում եմ։ Ես այն ժամանակ սովորում էի ութերորդ դասարանում: Այդ դեպքը տեղի ունենալուց հետո, ուսուցի չները հավաքվեցին մեր դասարանում և զգուշացրեցին,որպեսզի մենք լուրերը չտարածենք և ոչ ոքի չպատմենք այն մասին,ինչը տեղի է ունեցել, նույնիսկ մեր ծնողներին:

Բայց երեխաները չեն կարող պահել գաղտնիքներ:Մեր դասարանում սովորում էր մի հասարակ աղջիկ, Կատյա Յագոտկինան: Նա ոչն չով չէր տարբերվում աշակ երտներից։ Սով որում էր ինչպես բոլոր աղջիկ ները, չորսերով և հինգ երով: Երազում էր ապագայի մասին, ինչպես բոլոր դեռահասները։ Նա ուներ միայն մեկ ընկերուհի,որը նիհար և հիվանդոտ աղջիկ էր:Նրա անունը Սվետկա էր: Գուցե Կատ յան դպրոցից դուրս ընկերուհիներ ուներ, բայց դասարանում միայն մեկն էր:

Դասամիջոցները նրանք անցկացնում էին միասին։ Դասերը նույնպես միասին էին անում: Եթե նրանք ստանում էին հինգ, ապա երկու սն էլ: Եթե խնդիրներ էին լինում, ապա երկուսն էլ ունենում էին:Փողոցում արդեն գարունն էր նշմարվում։ Եւ այդ ժամանակ սարսափելի կերպով չես ուզում սովորել: Վերջին դասն էր գնում։Եվս քսան րոպե և ազատո ւթյուն: Ուսուցչուհին ինչ-որ բան էր բացատրում գրատ ախտակի մոտ ։Եվ այստեղ Սվետկան, Կատյայի ընկերուհին,ընկնում է հատակին և չի շարժվում:Դա միայն ֆիլմերում է, որ երեխաները շտապում են օգնության։

Մեզ մոտ ամեն ինչ հակառակն էր։Երեխաները վախեցած նման տես արանից, հեռու կանգ նեցին հատակին ընկածից:Միակն, ով շտա պեց օգնել աղջկան ՝ վախե ցած ուսուցիչն էր:

— Միխայլով, գնա ջուր բեր, բանկան ծաղիկների մոտ է: Անդրեևա կանչիր տնօրենին և շտապ օգնություն թող զանգեն։
Երեխաները առանց մտածելու շտապեցին կատարել ուսուցչի հրահանգը: Սվետկան պառկած էր առանց շարժման։ Ջուր բերեցին և
ուսուցչուհին սկսեց ձեռքով սրբել աղջկա դեմքը։Տնօրենը վազելով եկավ: Որոշ ժամանակ անց շտապօգնություն եկավ և մեզ բոլորիս
խնդրեցին դուրս գալ դասարանից։

Մենք սպասում էինք միջանցքում։ Միայն Կատյան կանգնած էր բոլորից առանձին: 10 րոպե անց բրիգադը դուրս եկավ ամբողջ կազմով։ Սվետան չկար: Բժիշկը մոտեցավ ուսուցչուհուն

– Զանգահարեք ոստիկանություն:

— Ինչ է պատահել նրա հետ, – հարցրեց ուսուցչուհին- Նա արդեն քսան րոպե մեռած է, – ցածր ասաց բժիշկը, որ երեխաները չլսեն։
Լիակատար լռություն տիրեց։

— Սվետկա, – բղավեց Կատյան և նետվեց դասարան:- Կատյա չի կարելի ։ Չի կարելի այդտեղ, – բղավեց ուսուցչուհին։Բայց Կատյան
արդեն վազել էր դասարան և մոտեցել պառկած ընկերուհուն: Մեկ վայրկյան նա կանգ առավ և ընկավ ընկերուհու կրծքին ։

— Սվետկա ապրիր, – կրկնում էր նա նույն խոսքերը, անսահման թվով անգամ,

— Ապրիր, ապրիր։Ուսուցչուհին բռնեց Կատյայի ձեռքը և սկսեց նրան հեռացնել ընկերուհուց ։

– Թողեք նրան, – ասաց բժիշկը։Անցավ ևս հինգ րոպե։

Ընկերուհիների կողքին լուռ կանգնած էին ուսուցչուհին և բժիշկը ։ Եվ այս-տեղ Սվետայի ձեռքը շարժվեց: Կատյան նստեց Սվետայի
մոտ և սկսեց շոյել նրա դեմքը: Սվետան բացեց իր աչքերը:

— Բայց դա հնարավոր չէ, – շշնջաց բժիշկը ։Ինչ սկսվեց կատարվել այդտեղ, պետք է տեսնեիք: Սվետկային պատգարակով դպրոցից
տարան։Հաջորդ օրը Կատյան չեկավ դասի: Ծնողներն էին խնդրել: Ասել էին, որ ուժ չունի:Իսկ մեզ ուսուցիչները հավաքեցին և զգու-
շացրին, որ շատ բան չխոսենք ։Մեկ շաբաթ անց Կատյան ու Սվետկան միասին նստած էին դասարանում ։ Ինչ էր դա: Ինչպես նա
կարողացավ վերակենդանացնել ընկերուհուն: Բնության օրենքներով նման բան հնարավոր չէ ։

— Չգիտեմ, – պատասխանում էր Կատյան, – ուղղակի ես շատ էի ուզում, որ Սվետան ապրի

Աղբյուր

40 տարի առաջ դեռևս 8-րդ դասարան էի, երբ դպրոցում այնպիսի բան տեղի ունեցավ,որ․․․Արգելեցին անգամ ծնողներին ասել․ Մին-չև այսօր հիշելիս դեռ սարսափում եմ։ Ես այն ժամանակ սովորում էի ութերորդ դասարանում: Այդ դեպքը տեղի ունենալուց հետո, ուսուցի չները հավաքվեցին մեր դասարանում և զգուշացրեցին,որպեսզի մենք լուրերը չտարածենք և ոչ ոքի չպատմենք այն մասին,ինչը տեղի է ունեցել, նույնիսկ մեր ծնողներին:

Բայց երեխաները չեն կարող պահել գաղտնիքներ:Մեր դասարանում սովորում էր մի հասարակ աղջիկ, Կատյա Յագոտկինան: Նա ոչն չով չէր տարբերվում աշակ երտներից։ Սով որում էր ինչպես բոլոր աղջիկ ները, չորսերով և հինգ երով: Երազում էր ապագայի մասին, ինչպես բոլոր դեռահասները։ Նա ուներ միայն մեկ ընկերուհի,որը նիհար և հիվանդոտ աղջիկ էր:Նրա անունը Սվետկա էր: Գուցե Կատ յան դպրոցից դուրս ընկերուհիներ ուներ, բայց դասարանում միայն մեկն էր:

Դասամիջոցները նրանք անցկացնում էին միասին։ Դասերը նույնպես միասին էին անում: Եթե նրանք ստանում էին հինգ, ապա երկու սն էլ: Եթե խնդիրներ էին լինում, ապա երկուսն էլ ունենում էին:Փողոցում արդեն գարունն էր նշմարվում։ Եւ այդ ժամանակ սարսափելի կերպով չես ուզում սովորել: Վերջին դասն էր գնում։Եվս քսան րոպե և ազատո ւթյուն: Ուսուցչուհին ինչ-որ բան էր բացատրում գրատ ախտակի մոտ ։Եվ այստեղ Սվետկան, Կատյայի ընկերուհին,ընկնում է հատակին և չի շարժվում:Դա միայն ֆիլմերում է, որ երեխաները շտապում են օգնության։

Մեզ մոտ ամեն ինչ հակառակն էր։Երեխաները վախեցած նման տես արանից, հեռու կանգ նեցին հատակին ընկածից:Միակն, ով շտա պեց օգնել աղջկան ՝ վախե ցած ուսուցիչն էր:

— Միխայլով, գնա ջուր բեր, բանկան ծաղիկների մոտ է: Անդրեևա կանչիր տնօրենին և շտապ օգնություն թող զանգեն։
Երեխաները առանց մտածելու շտապեցին կատարել ուսուցչի հրահանգը: Սվետկան պառկած էր առանց շարժման։ Ջուր բերեցին և
ուսուցչուհին սկսեց ձեռքով սրբել աղջկա դեմքը։Տնօրենը վազելով եկավ: Որոշ ժամանակ անց շտապօգնություն եկավ և մեզ բոլորիս
խնդրեցին դուրս գալ դասարանից։

Մենք սպասում էինք միջանցքում։ Միայն Կատյան կանգնած էր բոլորից առանձին: 10 րոպե անց բրիգադը դուրս եկավ ամբողջ կազմով։ Սվետան չկար: Բժիշկը մոտեցավ ուսուցչուհուն

– Զանգահարեք ոստիկանություն:

— Ինչ է պատահել նրա հետ, – հարցրեց ուսուցչուհին- Նա արդեն քսան րոպե մեռած է, – ցածր ասաց բժիշկը, որ երեխաները չլսեն։
Լիակատար լռություն տիրեց։

— Սվետկա, – բղավեց Կատյան և նետվեց դասարան:- Կատյա չի կարելի ։ Չի կարելի այդտեղ, – բղավեց ուսուցչուհին։Բայց Կատյան
արդեն վազել էր դասարան և մոտեցել պառկած ընկերուհուն: Մեկ վայրկյան նա կանգ առավ և ընկավ ընկերուհու կրծքին ։

— Սվետկա ապրիր, – կրկնում էր նա նույն խոսքերը, անսահման թվով անգամ,

— Ապրիր, ապրիր։Ուսուցչուհին բռնեց Կատյայի ձեռքը և սկսեց նրան հեռացնել ընկերուհուց ։

– Թողեք նրան, – ասաց բժիշկը։Անցավ ևս հինգ րոպե։

Ընկերուհիների կողքին լուռ կանգնած էին ուսուցչուհին և բժիշկը ։ Եվ այս-տեղ Սվետայի ձեռքը շարժվեց: Կատյան նստեց Սվետայի
մոտ և սկսեց շոյել նրա դեմքը: Սվետան բացեց իր աչքերը:

— Բայց դա հնարավոր չէ, – շշնջաց բժիշկը ։Ինչ սկսվեց կատարվել այդտեղ, պետք է տեսնեիք: Սվետկային պատգարակով դպրոցից
տարան։Հաջորդ օրը Կատյան չեկավ դասի: Ծնողներն էին խնդրել: Ասել էին, որ ուժ չունի:Իսկ մեզ ուսուցիչները հավաքեցին և զգու-
շացրին, որ շատ բան չխոսենք ։Մեկ շաբաթ անց Կատյան ու Սվետկան միասին նստած էին դասարանում ։ Ինչ էր դա: Ինչպես նա
կարողացավ վերակենդանացնել ընկերուհուն: Բնության օրենքներով նման բան հնարավոր չէ ։

— Չգիտեմ, – պատասխանում էր Կատյան, – ուղղակի ես շատ էի ուզում, որ Սվետան ապրի