Իմ հարսնացուն բшցահատ ատпւմ էր մորս, և ես ստիպվшծ էի անել այն, ինչի համար ընդհшնրապես չեմ ափսոսում․․․

Երբ ես առաջին անգամ հանդիպեսի նրան, նա ուղղակի անթերի էր թվում՝ գեղեցիկ, ինքնավստահ, միշտ կոկիկ հագնված։ Նրա ինքնավստահությունը հմայիչ էր, իսկ կամակորությունները զվարճալի մի բան էին թվում։ Այն ժամանակ ես դեռ չգիտեի, թե այդ ամենն ինչ կերպ է անդրադառնալու իմ կյանքի վրա։ Այդ օրը մենք հյուր էինք եկել մորս տուն։ Նա ինչպես միշտ անասելի ուրախ էր մեր այցի համար։ Խոհանոցում կյանքը եռում էր՝ մայրս ջանք չէր խնայում, որ գոհացնի մեզ և պատրաստել էր իր ֆիրմային ուտեստներն ու այն ամենն ինչ ես մանկությունից սիրում եմ։ -Աղջիկս փորձիր սա, ես ձեզ համար եմ պատրաստել,- ժպտալով ասաց նա և հարսնացուիս ափսեի մեջ միս ու բանջարեղեն դրեց։ Բայց իմ ընտրյալը միայն դժկամությամբ քիթը կնճռոտեց։

-Ֆու, ես դա չեմ ուտի։

Սենյակում լռություն տիրեց Ես նկատեցի, որ մայրիս ինչքան կարող էր փորձում էր իրեն զսպել, բայց աչքերը մատնում էին նրա հոգում կատարվողը։

-Մաման մեզ համար ամբողջ օրն անց է կացրել խոհանոցում, էգոիստություն մի արա,- ասացի ես նրան։ Բայց նա նույնիսկ չբարեհաճեց նայել իմ կողմը, նրա հայացքը թեքած մի կողմ էր նայում, իսկ ձայն անասելի սառն էր․ -Ես չեմ խնդրել, որ նա դա պատրաստի։ Մայրս ոչինչ չասաց, նա լուռ վեր կացավ ու գնաց սենյակ։ Ես լսեցի, թե ոնց չրխկոցով փակվեց նրա սենյակի դուռը։ Այս տեսարանը դարձավ առաջինը, բայց ոչ վերջինը։ Իմ ընտրյալը բացահայտ ատում էր մորս և համարում, որ վերջինս արժանի չէ հարգանքի։ Նրան նյարդայնացնում էին մորս զանգերը, նվերները և նույնիսկ տնական թթուն, որը նա ուղարկում էր սիրով ու հոգատարությամբ։

-Ինչու՞ է նա մեզ ուղարկում այս զզվելի բանկաները։ Ես արդեն ալերգիա ունեմ նրա վարունգներից։

Ամեն անգամ նմանատիպ խոսքերն ինձ հոգեհան էին անում և մի անգամ ես ուղղակի էլ չդիմացա։ -Կարծում եմ ծնողներդ ուղղակի ժամանակ չեն ունեցել զբաղցվելու քո դաստիարակությամբ։ Դու չգիտես ինչ է հոգատարությունը, սերն ու հարգանքը մեծերի հանդեպ։ Դա վերջն էր․ ես հասկացա, որ ցանկություն չունեմ իմ կյանքը կապել այդպիսի անհոգի ու սառնասիրտ մարդու հետ։ Որոշ ժամանակ անց ես ուրիշ աղջկա հանդիպեցի։ նա իմ նախկինի լրիվ հակապատկերն էր՝ բարի, հոգատար, անկեղծ։ Նա արագ լեզու գտավ մայրիկիս հետ։ -Մամ մենք մի դար է չենք հանդիպել, ինչպե՞ս ես, հարցնում էր նա ամեն անգամ մորս հանդիպելիս։ Ես հասկացա, որ նա այն է ինչ ես այդքան երկար փնտրում էի։ Նա այն մարդն է, ով ոչ միայն ինձ է սիրում, այլ նաև հարգում է նրանց ովքեր ինձ համար թանկ են։ Մենք ամուսնացանք և ես մինչ օրս չեմ դադարում ճակատագրին շնորհակալ լինելուց, նրա հետ կյանք կապելու համար։