«Ես միշտ վախեցել էի այդ օրվանից․․․ Հիմա էլ, երբ մենակ եմ լինում, լաց եմ լինում…»․ Աշոտ Եդիգարյան
Այս անգամ «Տեսլական» հաղորդաշարի հյուրն էր դերասան Աշոտ Եդիգարյանը․ Հայտնի դերասանի անկեղծ խոստովանությունը՝ կարոտի, ցավի ու արժանապատվության մասին «Հեռու եմ իմ քաղաքից, բայց հոգով՝ այնտեղ եմ».
Հեռուստադիտողներին արդեն քաջածանոթ արտիստը, ով տարիներ շարունակ ժպիտ է պարգևել հազարավոր մարդկանց, այսօր ապրում է Հայաստանի սահմաններից դուրս։ Սակայն արտասահմանյան կյանքը նրան չի դարձրել ամբողջական՝ սիրտը դեռ Երևանի փողոցներով է քայլում։
«Երևանցին պիտի Երևանում ապրի։ Այստեղ ապրում եմ, փառք Աստծո, բայց դա գոյություն է, ոչ լիարժեք կյանք։ Կարոտը մաշում է ամեն օր», — անկեղծացավ նա՝ պատմելով, թե ինչպես է ամեն օրը սկսում իր քաղաքի մասին մտածելով։
Վերջերս համացանցը հեղեղված էր տարբեր լուրերով՝ իբր դերասանը ոչ մասնագիտական աշխատանք է կատարում։ Նա, սակայն, հանգիստ ու արժանապատվորեն մեկնաբանեց տարածված ասեկոսեները․
«Գրել էին, թե տաքսի եմ վարում, բայց այդպես չի եղել։ Աշխատել եմ տարեցների հետ՝ նրանց երգ ու պարով զբաղեցնելով, խաղեր կազմակերպելով։ Բայց հիմա՝ Հայաստան վերադառնալուց հետո, աշխատանքս այլ մարդն է անում»։
Դերասանի կյանքի ամենածանր հարվածներից էր հոր կորուստը։ Նա անկեղծորեն խոստովանեց, որ մինչև օրս չի կարող հաղթահարել այդ ցավը։
«Ես միշտ վախեցել էի այդ օրվանից։ Երբ դա պատահեց, ես որբացա։ Հորս հետ չափազանց կապված էի, նա իմ իդեալն էր։ Հիմա էլ, երբ մենակ եմ լինում, լաց եմ լինում…»
Մինչ իր ծնվելը՝ նրա ընտանիքը ծանր կորուստներ էր ապրել։ Մի տարվա ընթացքում կյանքից հեռացել էին նրա ավագ եղբայրն ու քույրը։
«Հորս համար դա անողոք փորձություն էր։ Պատերազմից վերադառնալուց հետո՝ երկու փոքրիկների մահը, դա… անտանելի էր։»
Այս ամենը ձևավորել է մի մարդ, որն ապրում է մեծ ցավի, բայց միևնույն ժամանակ՝ մեծ ուժի հետ։ Նրա պատմությունն ոգեշնչում է, բայց նաև հիշեցնում՝ ամեն ժպիտի հետևում երբեմն թաքնված է մի ամբողջ աշխարհ։
#Ես #միշտ #վախեցել #էի #այդ #օրվանից #Հիմա #էլ #երբ #մենակ #եմ #լինում #լաց #եմ #լինում #Աշոտ #Եդիգարյան