Շատերը իմ լռությունը որակեցին իբրև համաձայնության նշան: Նրանք, ովքեր օրեր շարունակ կարդում էին Անիի խոսքերը․․
Տեսնում էին իմ անպատասխան կեցվածքը և եզրակացրին, որ ես ընդունում եմ մեղքս: Շատերը համարեցին, որ եթե չեմ խոսում, ուրեմն մեղավոր եմ:
Նրանց համար լռությունս դարձավ դատավճիռ, ապացույց, որ ես այն մարդն եմ, ում նկարագրել է Անին՝ բռնակալ, սպառնացող, վիրավորող:
Ես չէի ուզի անդրադառնալ այս թեմային: Իմ սրտում կար մի անկյուն, որտեղ ես դեռ հավատում էի, որ կարող եմ պահպանել մեր ընտանիքի անցյալը՝ առանց այն բացելու աշխարհի աչքերի առջև:
Ես երազում էի, որ այդ ամենը կմնա մեր մեջ՝ ես, Անին, մեր երեխան և մեր կյանքի այն պահերը, որոնք ժամանակին գեղեցիկ էին:
Բայց տեսնելով, թե ինչ է կատարվում, ես հասկանում եմ, որ այլևս ընտրություն չունեմ: Հանրության ճնշումը, սոցիալական ցանցերի աղմուկը, հայհոյանքներն ու անեծքները ստիպում են ինձ խոսել:
Ես ստիպված եմ բացել փակագծեր, որոնք մինչ այս պահը փակ էին․․ Շարունակությունը ստորև տեսանյութում՝
