Դեկտեմբերի 28-ի դաժան ավտովթարը խլեց` Վահե Ղաբանյանի (ծնված 2001թ), Արմեն Չարխիֆալաքյանի (ծնված 1984թ) ևՄարինա Մկրտչյանի (ծնված 1969թ) կյանքերը.

Դեկտեմբերի 28-ը սև օր դարձավ այն ընտանիքների համար, որոնց կյանքը մի քանի վայրկյանում ընդմիշտ փոխվեց։ Սարսափելի ավտովթարը խլեց Վահե Գաբանյանի (ծնվ. 2001 թ.), Արմեն Չարխիֆալաքյանի (ծնվ. 1984 թ.) և Մարինա Մկրտչյանի (ծնվ. 1969 թ.) կյանքերը՝ թողնելով անասելի ցավ, անպատասխան հարցեր և խոր դատարկություն։

Ոչ ոք չէր կարող պատկերացնել, որ սովորական ճանապարհը կվերածվի մահաբեր թակարդի։ Երեք կյանք, երեք ճակատագիր, երեք պատմություն, որոնք երբեք չեն կրկնվի։ Մեքենայում գտնվող մարդիկ ունեին ծրագրեր, սպասելիքներ ու երազանքներ։ Մեկը նոր էր սկսում իր կյանքի ճանապարհը, մյուսը ընտանիքի հենասյունն էր, երրորդը՝ մայր, կին, մարդ, որի շուրջը հավաքված էր ամբողջ աշխարհը։

Վթարի պահը, ըստ ականատեսների, եղել է ակնթարթային, սակայն հետևանքները՝ հավերժական։ Մետաղի ճռինչը, կոտրվող ապակու ձայնը, ապա՝ խլացուցիչ լռությունը։ Այդ լռությունն ամենասարսափելին դարձավ։ Ճանապարհին կանգնած մեքենաներ, շոկի մեջ գտնվող մարդիկ, օգնության կանչեր, որոնք արդեն չափազանց ուշ էին։ Փրկարարներն ու շտապօգնության աշխատակիցները ժամանեցին հնարավորինս արագ, սակայն երեք կյանք այլևս հնարավոր չեղավ վերադարձնել։

Վահե Գաբանյանը ընդամենը 22 տարեկան էր։ Նրա կյանքի գիրքը նոր էր բացվել։ Երիտասարդ, լի հույսերով, ծրագրերով և ապագայի հանդեպ հավատով։ Այսօր նրա ընկերները խոսում են մի մարդու մասին, որը միշտ ժպտում էր, հավատում էր վաղվա օրվան և չէր վախենում դժվարություններից։ Այդ ժպիտը այժմ մնացել է միայն լուսանկարներում։

Արմեն Չարխիֆալաքյանը 39 տարեկան էր։ Իր ընտանիքի համար նա հենարան էր, պատասխանատվության օրինակ։ Նրա կյանքը լի էր աշխատանքով, հոգատարությամբ և լուռ պայքարով՝ իր հարազատների համար ավելի լավ ապագա կառուցելու նպատակով։ Նրա բացակայությունը ոչ միայն ցավ է, այլև անդառնալի կորուստ այն ընտանիքի համար, որը սովոր էր ապավինել նրան։

Մարինա Մկրտչյանը 54 տարեկան էր։ Կին, մայր, մարդ, որը իր կյանքը նվիրել էր ընտանիքին։ Նրա ձեռքերի ջերմությունը, ձայնը, խորհուրդները այլևս չեն հնչի։ Տունը, որտեղ նա ապրում էր, այսօր լռում է։ Այդ լռությունը ճնշում է պատերին ու մարդկանց սրտերին և հիշեցնում, թե որքան անարդար ու անկանխատեսելի կարող է լինել ճակատագիրը։

Այս ողբերգությունը կրկին ստիպում է մեզ մտածել ճանապարհային երթևեկության անվտանգության, արագության, անուշադրության և վայրկյանների ընթացքում ընդունվող սխալ որոշումների մասին։ Ավտովթարները վաղուց դարձել են լուռ մարդասպաններ՝ ամեն տարի խլելով հարյուրավոր կյանքեր։ Սակայն յուրաքանչյուր նման դեպք պարզապես վիճակագրական թիվ չէ, այլ քանդված ընտանիք, որբացած երեխաներ, ծնողներ, որոնք այլևս չեն լսի իրենց երեխաների ձայները։

Դեկտեմբերի 28-ի այս վթարը պարզապես նորություն չէ։ Դա տագնապի զանգ է։ Տագնապի զանգ բոլոր նրանց համար, ովքեր նստում են ղեկին՝ մոռանալով, որ յուրաքանչյուր ճանապարհ ունի վերջ, և այդ վերջը կարող է անդառնալի լինել։ Անուշադրության մեկ ակնթարթը կարող է խլել տարիներով կառուցված կյանքեր։

Այսօր երեք ընտանիք սգում է։ Երեք տուն, որտեղ լույսը վառվում է, բայց ուրախություն չկա։ Երեք անուն, որոնք այլևս չեն հնչի առօրյա խոսքում, սակայն կմնան հիշողության մեջ՝ որպես կյանքի փխրունության ցավոտ, բայց կարևոր հիշեցում։

Թող այս ողբերգությունը լինի վերջինը։ Թող այն ստիպի ձեզ կանգ առնել, մտածել և արժևորել յուրաքանչյուր վայրկյան։ Որովհետև ճանապարհը չի ներում սխալները, իսկ կորցրած կյանքերը վերադարձնել հնարավոր չէ։

Դեկտեմբերի 28-ը սև օր դարձավ այն ընտանիքների համար, որոնց կյանքը մի քանի վայրկյանում ընդմիշտ փոխվեց։ Սարսափելի ավտովթարը խլեց Վահե Գաբանյանի (ծնվ. 2001 թ.), Արմեն Չարխիֆալաքյանի (ծնվ. 1984 թ.) և Մարինա Մկրտչյանի (ծնվ. 1969 թ.) կյանքերը՝ թողնելով անասելի ցավ, անպատասխան հարցեր և խոր դատարկություն։

Ոչ ոք չէր կարող պատկերացնել, որ սովորական ճանապարհը կվերածվի մահաբեր թակարդի։ Երեք կյանք, երեք ճակատագիր, երեք պատմություն, որոնք երբեք չեն կրկնվի։ Մեքենայում գտնվող մարդիկ ունեին ծրագրեր, սպասելիքներ ու երազանքներ։ Մեկը նոր էր սկսում իր կյանքի ճանապարհը, մյուսը ընտանիքի հենասյունն էր, երրորդը՝ մայր, կին, մարդ, որի շուրջը հավաքված էր ամբողջ աշխարհը։

Վթարի պահը, ըստ ականատեսների, եղել է ակնթարթային, սակայն հետևանքները՝ հավերժական։ Մետաղի ճռինչը, կոտրվող ապակու ձայնը, ապա՝ խլացուցիչ լռությունը։ Այդ լռությունն ամենասարսափելին դարձավ։ Ճանապարհին կանգնած մեքենաներ, շոկի մեջ գտնվող մարդիկ, օգնության կանչեր, որոնք արդեն չափազանց ուշ էին։ Փրկարարներն ու շտապօգնության աշխատակիցները ժամանեցին հնարավորինս արագ, սակայն երեք կյանք այլևս հնարավոր չեղավ վերադարձնել։

Վահե Գաբանյանը ընդամենը 22 տարեկան էր։ Նրա կյանքի գիրքը նոր էր բացվել։ Երիտասարդ, լի հույսերով, ծրագրերով և ապագայի հանդեպ հավատով։ Այսօր նրա ընկերները խոսում են մի մարդու մասին, որը միշտ ժպտում էր, հավատում էր վաղվա օրվան և չէր վախենում դժվարություններից։ Այդ ժպիտը այժմ մնացել է միայն լուսանկարներում։

Արմեն Չարխիֆալաքյանը 39 տարեկան էր։ Իր ընտանիքի համար նա հենարան էր, պատասխանատվության օրինակ։ Նրա կյանքը լի էր աշխատանքով, հոգատարությամբ և լուռ պայքարով՝ իր հարազատների համար ավելի լավ ապագա կառուցելու նպատակով։ Նրա բացակայությունը ոչ միայն ցավ է, այլև անդառնալի կորուստ այն ընտանիքի համար, որը սովոր էր ապավինել նրան։

Մարինա Մկրտչյանը 54 տարեկան էր։ Կին, մայր, մարդ, որը իր կյանքը նվիրել էր ընտանիքին։ Նրա ձեռքերի ջերմությունը, ձայնը, խորհուրդները այլևս չեն հնչի։ Տունը, որտեղ նա ապրում էր, այսօր լռում է։ Այդ լռությունը ճնշում է պատերին ու մարդկանց սրտերին և հիշեցնում, թե որքան անարդար ու անկանխատեսելի կարող է լինել ճակատագիրը։

Այս ողբերգությունը կրկին ստիպում է մեզ մտածել ճանապարհային երթևեկության անվտանգության, արագության, անուշադրության և վայրկյանների ընթացքում ընդունվող սխալ որոշումների մասին։ Ավտովթարները վաղուց դարձել են լուռ մարդասպաններ՝ ամեն տարի խլելով հարյուրավոր կյանքեր։ Սակայն յուրաքանչյուր նման դեպք պարզապես վիճակագրական թիվ չէ, այլ քանդված ընտանիք, որբացած երեխաներ, ծնողներ, որոնք այլևս չեն լսի իրենց երեխաների ձայները։

Դեկտեմբերի 28-ի այս վթարը պարզապես նորություն չէ։ Դա տագնապի զանգ է։ Տագնապի զանգ բոլոր նրանց համար, ովքեր նստում են ղեկին՝ մոռանալով, որ յուրաքանչյուր ճանապարհ ունի վերջ, և այդ վերջը կարող է անդառնալի լինել։ Անուշադրության մեկ ակնթարթը կարող է խլել տարիներով կառուցված կյանքեր։

Այսօր երեք ընտանիք սգում է։ Երեք տուն, որտեղ լույսը վառվում է, բայց ուրախություն չկա։ Երեք անուն, որոնք այլևս չեն հնչի առօրյա խոսքում, սակայն կմնան հիշողության մեջ՝ որպես կյանքի փխրունության ցավոտ, բայց կարևոր հիշեցում։

Թող այս ողբերգությունը լինի վերջինը։ Թող այն ստիպի ձեզ կանգ առնել, մտածել և արժևորել յուրաքանչյուր վայրկյան։ Որովհետև ճանապարհը չի ներում սխալները, իսկ կորցրած կյանքերը վերադարձնել հնարավոր չէ։