Նա փրկեց հիվանդ գայլիկին… Մեկ տարի անց անտառը նրան շնորհակալ եղավ հարյուրապատիկ

Նա փրկեց հիվանդ գայլիկին… Մեկ տարի անց անտառը նրան շնորհակալ եղավ հարյուրապատիկ։

Ջոնը, միայնակ ու լռակյաց մարդ է, ով ապաստան էր գտել  լեռնային անտառներում։ Այնտեղ՝ հեռու մարդկանց աղմուկից, վերջապես իրեն տանն էր զգում։ Մի առավոտ, հետևելով կենդանիների թարմ հետքերին՝ նա հանդիպեց մի անշարժ պառկած կերպարի։

Երբ մոտեցավ, քարացավ։ Դա գայլ էր… Շարունակությունը՝ մեկնաբանություններում

Սակայն դա էգ գայլ էր՝ այնքան նիհար, որ կարելի էր հաշվել նրա ոսկորները։ Մազածածկույթը կեղտոտ էր ու խճճված։ Բայց աչքերը… դրանք արտասովոր լույս ունեին։ Ոչ վախ, ոչ ագրեսիա։ Միայն ցավ։

Ջոնը դանդաղ ծնկեց։ Հանեց իր ուսապարկից մի կտոր չորացած միս՝ վերջինը։ Զգուշորեն դրեց գայլիկի մոտ։ Վերջինս, զգուշանալով, մոտեցավ, հոտ քաշեց ու սկսեց ուտել։ Դանդաղ, առանց ձայնի։

— «Դու էլ ես արժանի երկրորդ հնարավորության», — շշնջաց նա։

Այնուհետև հեռացավ՝ մտածելով, թե նա այլևս չի վերադառնա։

Մեկ տարի անց…

Ջոնը նորից վերադարձավ նույն հատվածը՝ առանց հստակ նպատակի։ Միգուցե կարոտով։ Ամեն ինչ խաղաղ էր, մինչև մի տարօրինակ շշուկ չլսեց.

Նա կանգ առավ։ Շրջակա տարածքում մարդ չկար։ Հանկարծ ծառերի միջից հայտնվեց մի կերպար՝ շքեղ էգ գայլ՝ փայլուն մազածածկույթով։

Նա մոտեցավ առանց ձայնի՝ նույն այն խոր հայացքով։ Շուտով՝ շուրջը հայտնվեցին նաև այլ գայլեր։ Մի ամբողջ ոհմակ։ Բայց ոչ մեկը չգռմռաց ու ագրեսիա չցուցաբերեց։

Ջոնի մածեց.

— Դու նրան փրկեցիր։ Հիմա քո հերթն է պաշտպանված լինել։

Ջոնը ծնկի եկավ՝ հուզմունքից չկարողանալով կանգնել։ Այդ պահին նա հասկացավ՝ բնությունը, երբ իրեն հարգում ես, կարող է ամենամաքուր ձևով փոխհատուցել։