Հայ մշակութային դաշտը նորից ցնցվեց: Այս անգամ լուրը անսպասելի էր, բայց ցրտահարող հոգի, որը խոցում էր սիրտը: Դերասանուհի Լուսինա Գարիբյանը մահացավ: Անվերջ, եզակի, ուժեղ եւ միեւնույն ժամանակ խոցելի: Նրա անունը, կարծես, բեմում էր, կինոն եւ արվեստը, որպես ամբողջություն: Բայց այսօր նրա անունը հնչում է այլ տոնով. Լռության տոնը, վիշտը եւ կորուստը:

Այս լուրը թռավ շատերի շուրջը եւ անսպասելիորեն: Լյուսինա Գարիբյանի մահվան մասին առաջին տեղեկությունը հայտնվեց այս առավոտ մերձավոր ընկերների եւ նկարիչների շրջանակներում: Այնուհետեւ հաստատվեց. Նա այլեւս մեզ հետ չէ: Բայց ինչու հենց հիմա, ինչու, եւ, ամենից ցավոտ, ինչու նման լռությամբ:

Ով է Լուսինա Գարիբյանը, մեկ անունով նկարիչ:
Լուսինը պատկանում էր մի սերնդի, որը կոչվում է «Իրական դերասանների վերջին սերունդ»: Նա խաղացել է թատրոնում, կինոթատրոնում եւ շարքում, բայց ամենուրեք նա պահպանեց բացառիկ համեստություն: Նա երբեք չի փնտրել շոու բիզնեսի մաս, չփնտրել սկանդալներ եւ սենսացիաներ, բայց միշտ եղել է այնտեղ տաղանդ, սեր, տառապանք եւ, ամենակարեւորը, ճշմարիտ է:

Նրա խաղի խորությունն ու ներքին լարվածությունը գրավեցին հանդիսատեսին: Բեմում նա երբեք չի փորձել «խաղալ», նա պարզապես ապրեց: Եվ սա բավարար էր հանդիսատեսի լռությունը դարձնելու համար: Նրա հերոսուհիները կոտրված էին, հետո ուժեղ, բայց միշտ իրական:

Բայց թերեւս ամենացավոտն այն է, որ շատերը ուշ ճանաչեցին նրա անունը, երբ նա արդեն քիչ էր խոսում եւ հազվադեպ էր հայտնվում հասարակության մեջ: Նա երբեք չի ձգտել համբավի, նախընտրելով ստեղծել եւ չմտնել նրա անհատականությունը:

Վերջին տարիներին. Լռություն եւ լռության լռություն
Վերջին տարիներին Լուսինա Գարիբյանը ապրում էր բազմոցի լույսից գրեթե հեռու: Նա հազվադեպ էր հայտնվում հանրային միջոցառումների ժամանակ, հազվադեպ էին տվել հարցազրույցներ: Բայց ներսում, ստեղծագործական միջավայրում, բոլորը գիտեին, որ Լուսինան ապրում է թատրոնի ոգին, վերահսկում է իրադարձությունների զարգացումը, գնահատվում է, եւ անհրաժեշտության դեպքում, խիստ է:

Երկար լռությամբ հիվանդություն: Նա չէր ուզում, որ իր կյանքի մութ էջերը հրապարակվեն: Եվ այս լռությունը պերճախոս էր, քան հազարավոր վերնագրեր: Նա կռվեց մինչեւ վերջ: Բայց կյանքի վերջին ամիսներին նրա ուժերն ավարտվեցին: Նա դեռ փորձում էր գրել, ստեղծել, նույնիսկ ուսուցանել, բայց մարմինը չի լսել:

Վերջապես, այս պայքարը ավարտվեց: Եվ վերջինը, բայց ոչ պակաս կարեւոր:

Ինչու է նրա մահը նույնպես մասնակի կորուստ մեզ համար: Երբ դերասանը մահանում է, մենք կորցնում ենք ամբողջ աշխարհը: Ի վերջո, դերասանները ապրում են հազարավոր կյանքեր: Երբ Մահացավ Լուսինա Գարիբյանը, մենք կորցրեցինք ոչ միայն մեկ անձի, այլ մի ամբողջ սերնդի, բեմական ճշմարտության կրողի վկայությունը, արվեստի ազնվության օրինակ:

Նա այն նկարիչն էր, ով մոռացված չէ: Ոչ այն պատճառով, որ նրա անունը բարձրաձայն էր, բայց քանի որ նա լուռ տաղանդ էր: Նրա լռությունը ձայնային էր, նրա խաղը համապարփակ էր: Եվ այսօր, իր մեկնումով, մեր մշակույթում անվավեր է ձեւավորվել ոչ միայն հուզական, այլեւ գաղափարական:

Հայկական թատրոնը կորցրեց թեւը: Հայ կինոն հոգի է: Մենք լուռ հերոսուհի ենք:

Այսօր մենաշնորհում սգում է
Հակադարձ հաշվարկը սկսվել է: Մի կին, ով ապրում էր առանց դերասանուհի դառնալու, մահացավ: Նա պարզապես դարձավ մեկ այլ անձ բեմ եւ էկրան: Եվ այս մյուս անձը թանկ է դարձել, մեր բոլորիս համար մոտ եւ ընտանիք:

Այսօր մենք վշտացնում ենք: Բայց մենք նույնպես հիշում ենք: Մենք հիշում ենք Լուսինա Գարիբյանին `նրա աչքերը, որոնք երբեք չեն խաբում հեռուստադիտողին: Նրա ձայնը, ով ճիշտ ժամանակին դողում էր: Նրա տխուր ժպիտը, որը միշտ թողեց հարցը. Ինչ է թաքնված այս ամենի հետեւում:

Եվ այս հարցը կմնա արվեստի օդում:

Լուսինա Գարիբյանի պայծառ հիշողություն: Մենք ձեզ չենք մոռանա:

Այս լուրը իսկապես ցնցող էր: Առաջինը կարձագանքեց սոցիալական ցանցերին, մի քանի անանուն էջեր բաշխեցին տեղեկատվություն, որոնք սկզբում բոլորը համարեցին կեղծ: Բայց մի քանի ժամ անց հայտնվեց հաստատող ծանուցում, որը ոչ ոք չէր ուզում հավատալ:
Դերասանուհի Լուսինա Գարիբյանը մահացավ:

Այդ պահին ժամանակը կարծես թե կանգ առավ: Բոլորը ճանաչում էին նրան. Դիտողներ, թատրոնի սիրահարներ, նույնիսկ այն մարդիկ, ովքեր երբեք նրան չէին հիշում անունով, բայց հաստատ հիշեցին նրա հայացքը որոշ շարքից, կինոնկարից կամ տեսարանից: Եվ այս տեսքը լռեց: Եվ այս լռությունն է, որը խոսում է ավելին, քան բոլոր բառերը միասին:

Ինչպես է դա տեղի ունեցել. Մանրամասներ, որոնք դեռ չեն հրապարակվել
Ըստ փակ աղբյուրների, որոնք հասան մեզ, դերասանուհին հանկարծ վատացավ իր բնակարանում, երեկոյան ժամը 7: 40-ի սահմաններում: Նա իջավ դեղամիջոցով, այնուհետեւ վերադարձավ իր սենյակ: Վերջինը, ով իր հետ խոսեց նրա հետ, նրա հարեւանն էր, ով ասաց.

«Նա հանգիստ էր: Նա չի ցույց տվել անբավարարության որեւէ նշան: Միակ բանը, որ նա ասաց.« Այսօր ես զգում եմ մի փոքր հոգնած »:

Ըստ մեր տվյալների, նա մենակ էր, երբ տեղի էր ունենում ճակատագրական պահ: Բժիշկների վարկածն այն է, որ նա սրտամկանի ձերբակալություն է ունեցել լուրջ նյարդային կամ ֆիզիկական սթրեսի պատճառով: Այնուամենայնիվ, կա մի բան, որ բժիշկները չեն կարող բացատրել. Նշաններ չկային: Ոչ մի հիվանդություն, սրտի նախորդ խնդիրներ:

Եվ ահա հարցը սկսում է փորել …

Վերջերս Լյուսինա Գարիբյանը զգացել է
Բոլորին թվաց, թե նա խաղաղ է: Վերջին հեռուստատեսության հարցազրույցում նա ժպտաց, խոսեց նոր նախագծերի մասին, խոստացավ վերադառնալ ուժեղի փուլ, նոր պատկերով: Բայց արդյոք այս ժպիտը իրական էր:

Նրա մտերիմ ընկերներից մեկը, դերասանուհի սկսած, ասում է.

«Լյուսինը տարօրինակ է եղել վերջին ամիսներին: Նա շատ փակ էր: Նա, ինչպես որ էր, քաշվել է բոլորից: Երբ նա ինձ ասաց.

Վերջին գրառումը, որը երբեք չի հրապարակվել
Մեր ստացված տեղեկատվության համաձայն, նրա համակարգչում գրություն կար, որը երբեք չի հրապարակվել: Իրականում դա հատուկ նամակ էր, միգուցե նույնիսկ վերջնական «մենախոսությունը»: Այժմ նրա ընտանիքը դեռ քննարկում է այն հրապարակել, թե ոչ:

Բայց աղբյուրներից մեկը արդեն մեջբերել է.

«Ես երբեք բեմում չեմ խաղացել այն հույզերը, որոնք ես չունեի իմ կյանքում: Որպես դերասանուհի, ես սովորեցի ժպտալ կեղծ: Ես սովորեցի լռությամբ տառապել»:

Այս տողերն անդրադարձան շատ սրտերի խորքերին: Լուսինա Գարիբյանը դերասանուհի էր, ով իր կյանքի ընթացքում մարմնավորում էր ուժեղ կանանց, մաքրում, կանգնած, կռիվ: Բայց իրական կյանքում նա խաղաց չասված ցավի դերը, առանց հանդիսատեսի:

Ինչու է մեզ այդ մահը ցնցեց:

Ոչ միայն նրա զգացմունքները, ոչ միայն անակնկալ: Բայց հակասությունը, որը տիրում էր իրականության եւ պատրանքի միջեւ: Բոլորս տեսանք նրա ժպիտը, բայց ոչ նրա լռությունը: Մենք լսեցինք նրա հերոսուհիներին, բայց չլսեցինք նրան:

Նրա մահը բացահայտեց, թե ինչի մասին մենք հաճախ մոռանում ենք.
Թատերական արվեստի ամենադժվարը կեղծ ցավն է, եւ կյանքում `իրական ցավը չխփելու համար:

Ով էր իսկապես Լուսինա Գարիբյանը:

Նա ծնվել է Երեւանում, սովորել է թատրոնի եւ կինոյի ինստիտուտում, սկսվել է բեմում, այնուհետեւ տեղափոխվել կինոթատրոն: Բայց նա ոչ մի տեղ չէր կորցրել իրեն: Նրա համար խաղը երբեք մեխանիկական չի դարձել: Նա ներսից ստեղծեց պատկեր: Եվ դա է պատճառը, որ նրա մահը այդքան խորը խանգարեց բոլորիս:

Նա երբեք համբավ չէր փնտրում: Նա փնտրում էր պարզապես արտահայտություններ: Եվ հիմա, երբ նա լուռ հեռացավ, մնում է միայն մեկ հարց:

Տեսանք նրա աչքերի հետեւում թաքնված լռությունը:

Դերասանքի մահը միշտ նման է բեմ դուրս գալուն: Բայց երբ այս տեսարանը նրա սեփական կյանքն էր, եւ հանդիսատեսը իրական մարդիկ էին, ապա այս փակ վարագույրը դառնում է մի բան, որից մենք բոլորս միայն հասկանում ենք, որ նա պարզապես չի հասկանում: Նա ապրեց, եւ մենք նայեցինք:

Մահացավ Լուսինա Գարիբյանը: Բայց նրա դիտողությունները, նրա աչքերը, նրա կերպարները երկար ժամանակ կապրեն մեր հիշողության մեջ:
Եվ հաջորդ անգամ, երբ տեսնում եք ժպտերես կին բեմում կամ էկրանին, հիշեք. Երբեմն ամենահզոր դերասաններն իրենք լուռ կոտրվում են:

Նա հեռացավ … բայց իրականում նա լուռ բացատրեց մեզ, որ մենք երբեք չէինք համարձակվում լսել: