Հայաստանը չի կարող թույլ տալ, որ իր տեղեկատվական տարածքը դառնա հակառակորդների հիբրիդային պատերազմի «պոլիգոն»։ Եվ ոչ մի քաղաքական ուժ իրավունք չունի ներքին քաղաքական օրակարգ կառուցել արտաքին քարոզչության սուտ արտադրանքի վրա։ Սակայն իրականում Հայաստանում կան ուժեր, քաղաքական գործիչներ, էժանագին գրչակներ, որոնք արդեն տևական ժամանակ, փորձում են կեղծ լուրերով վախի, անհանգստության մթնոլորտ գեներացնել։

Վերջին օրերին մենք կրկին ականատես եղանք հիբրիդային պատերազմի դասական օրինակի, երբ կեղծ և անհիմն լուրն օգտագործվեց հայաստանյան ներքաղաքական պայքարի մեջ՝ իշխանությանը վնասելու նպատակով։

Օրերս թուրքական լրատվամիջոցներից մեկը լուր տարածեց, թե իբր Հայաստանում պատրաստվում են մզկիթներ կառուցել։ Այս լուրը տարատեսակ գրչակներ շատ արագ ներմուծեցին հայկական տեղեկատվական դաշտ և դարձրեցին քննարկման թեմա։

Այս երևույթը ցույց է տալիս, թե ինչպես է արտաքին հակաքարոզչությունը հենվում ներքին շահադիտական միջավայրի վրա՝ վերածելով կեղծ տեղեկատվությունը զենքի, իսկ հասարակությունը՝ թիրախի։

Թուրքական մամուլում տարածված լուրը նույնիսկ մակերեսային ստուգում չէր անցնել, սակայն որոշ հայաստանյան ընդդիմադիր գործիչներ ու էժանագին գրչակներ այն ներկայացրեցին որպես «վտանգի ազդանշան», կարծես սենսացիոն բացահայտում լիներ, այլ ոչ թե պարզ քարոզչական հնարք։ Սա հիբրիդային պատերազմի դասական սխեմա է։ Արտաքին աղբյուրը տարածում է մանիպուլյատիվ լուր։ Ներքին դերակատարները միտումնավոր կամ անգրագետ կերպով ընդունում են այն որպես «փաստ»։ Ստեղծվում է ինֆորմացիոն աղմուկ, որը թիրախավորում է հասարակության զգացմունքները՝ վախ, անվստահություն, զայրույթ։

Այն, ինչ տեղի ունեցավ, հիբրիդային պատերազմի դասագրքային օրինակ է։ Արտաքին ուժերը լուրը գեներացրեցին, իսկ ներքին վարձակնները սիրով և արագությամբ այն վերածեցին ներքաղաքական «ռումբի»։

Նրանց նպատակը պարզ էր՝ ոչ թե հասարակության անվտանգությունն ու հանգստությունը, այլ իշխանության վարկաբեկումը՝ ցանկացած գնով։ Այդ թվում՝ սուտ լուրերի տարածում, պետականության հանդեպ անվստահության ձևավորում, հասարակական լարվածության գեներացում։

Կեղծ լուրի տարածողները լավ գիտեն՝ որ որևէ նորմալ փաստարկ չկա։ Գիտեն, որ մզկիթներ կառուցելու մասին պատմությունը պարզապես անհեթեթություն է։ Բայց գիտեն նաև, որ հայկական հասարակության զգացմունքային դաշտը հեշտ է շահարկել։ Մարդիկ զգայուն են ազգային-մշակութային հարցերի նկատմամբ։ Թեման ազդում է ինքնության վրա։ Սուտը արագորեն դառնում է «վտանգ»։

Եվ եթե հասարակությունը չի ստուգում աղբյուրները, ապա հիբրիդային պատերազմի գործիքները դառնում են կործանարար՝ ոչ միայն իշխանության, այլև ամբողջ պետության համար։

Քննադատությունը՝ անհրաժեշտ է։ Ժողովրդավարությունն առանց քննադատության չի գոյատևում։ Բայց կեղծ լուրերով քաղաքական պայքար մղելը՝ դա արդեն անբարոյականություն է։ Դա ներքաղաքական պայքար չէ, այլ արտաքին ուժերի օրակարգի սպասարկում՝ անկախ նրանից՝ գիտակցաբար, թե անգիտակցաբար է արվում։

Եվ եթե կան ուժեր, որոնք պետության ներսում պատրաստ են օգտագործել թուրքական մամուլի բացահայտ ապատեղեկատվությունը սեփական պայքարում, ապա հենց այդ ուժերն են դառնում հիբրիդային պատերազմի գործիքներ։ Երբ հայ քաղաքական գործիչը կամ «լրագրողը» դառնում է թուրքական քարոզչության բարձրախոսը, նա այլևս ընդդիմադիր չէ, այլ հիբրիդային պատերազմի կամավոր զինվոր, որը կրակում է ներսից։