Ես դեռ տաս տարեկան էի, երբ հայրս լքեց մեզ․ Իմ գոյության մասին հիշեց միայն տարիներ անց և այնպիսի պահանջով, որ․․․

Ծնողներս բաժանվել են,երբ 10 տարեկան էի:Այդ ժամանակ հաjրս ինձ ու մորս տվեց բնակարանը այն պայմանով, որ ալիմենտներ չի վճ արելու:Դա ձեռնտու էր բոլորին: Եվ վերջ, հայ րս անհե տացավ մեր կյանքից, նա մեկնեց Մոսկվ ա և մնաց այնտեղ իր նոր ընտա նիքի հետ: Հայտնվում էր միայն այն ժամանակ, երբ իրեն ինչ-որ բան էր պետք:

Երբ դարձա 20 տարեկան, մահացավ մայրիկս: 4 տարի ապրեցի միայնակ, այդ ընթացքում հայրս երբեմն գալիս էր Հայաստան և մնում էր իմ տանը: Ընդհանուր առմամբ, ծնողներիս բաժանվելուց հետո հորս երևի 20 անգամ չեմ տեսել:Հետո ամուսնացա, արդեն ունեմ մեծահասակ երեխաներ: Ավագ որդիս 15 տարեկան է: Երեխաներս չեն ճանաչում հարազատ պապիկին…

Մենք ապրում ենք ամուսնուս տանը, իսկ իմ բնակարանն այս ամբողջ ընթացքում վարձով էի տալիս: Այն հիմա ոչ մեկի պետք չէ, իսկ
կոմղմնակի եկամուտը մեզ չի խանգարի:Մի ամիս առաջ զանգեց հայրս և ասաց, որ գալիս է Հայաստան, հարցնում էր, ինչպես պայմա-նավորվենք, որ վերcնի տան բանալին: Ես էլ ասացի, որ հիմա այնտեղ մարդիկ են ապրում, փոքր երեխա ունեն, չեմ կարող նրանց անս պասելի խնդրել ազատել տունը:

Նա այդ պահին լռեց, բայց երբ եկավ, իսկական սկանդալ սարքեց:Նա գոռում էր և ասում, որ դա իր բնակարանն է, և ես պարտավոր եմ այն տալ իրեն: Ինչու՞ պիտի նրան տամ այն, ինչ օրենքով իմն է: Առավել ևս, մենք երեք երեխա ունենք, որդիս հետագայում կարող է այն տեղ ապրել:Հայրս այդ օրվանից ոչ եկել է, ոչ էլ զանգել: Հույս ունեմ, որ դա մեր վերջին հանդիպումն էր: