Ստյոպա Սաֆարյանը գրել է․

Կարող ենք ափսոսալ, ցավել ՀԱԵ եկեղեցականի՝ Միքայել Աջապահյանի վերաբերյալ դատարանի կայացրած ազատազրկման որոշման համար, բայց որևէ կերպ հնարավոր չէ նրան համարել քաղաքական կամ խղճի բանտարկյալ։ Հնարավոր չէ, քանի որ նա ոչ մեկ անգամ արել է հրապարակային արտահայտություններ, որոնք քրեորեն հետապնդելի են ու դատարանը ուղղակի ամրագրել է այն սանկցիան, որը նախատեսվում է ռազմական հեղաշրջման հրապարակային կոչերի համար՝ անկախ նրանից դրա անողը հոգևորական է, քաղաքական գործիչ թե սովորական քաղաքացի։
Ի վերջո, ինչպե՞ս պետք է վարվեր պետությունը, եթե այդ քրեորեն պատժելի արտահայտությունն արած լիներ քաղաքական գործիչը կամ քաղաքացին։ Բնականաբար, կրկին պետք է պատժեր։ Այդ դեպքում ի՞նչ է՝ հոգևորականներն անձեռնմխելի՞ են, իսկ քաղաքական գործիչները, քաղաքացիները՝ ո՞չ։ Ի՞նչ հիմքով․․․ Չկա այդպիսի հիմք։ Եվ չի կարող․․․
Ու նաև՝ պատկերացնենք, Աստված մի արասցե, երկրում Միքայել Աջապահյանի հորդորին տրվում էին և ռազմական հեղաշրջումը տեղի էր ունենում, որը միշտ արյան մասին է, ոչ միայն երկրում սահմանադրական կարգը տապալելու․․․ Բոլոր նրանք, ովքեր խղճահարության տեսերաններ են ստեղծում կամ նրան համարում քաղաքական կամ խղճի բանտարկյալ, պատրա՞ստ էին կիսել այդ արյան պատասխանատվությունն էլ․․․ Թե՞ այն ժամանակ թռնելու էին այլ դաշտ ու դատապարտեին արհավիրքը․․․
Ի վերջո, Միքայել Աջապահյանի առաջին նման կոչերի շրջանում /2021/ տեղի էր ունենում Գլխավոր շտաբի հայտնի բունտը և միգուցե նախկին նախագահներից մեկը, որոնց դիմել էր Միքայել Աջապահյանը, հենց փորձո՞ւմ էր բանակի տրոհման ու ոչնչացման գնով իրականացնել Միքայել Աջապահյանի հորդորը․․․ Դուք դրա պատասխանատվությո՞ւնն էլ եք կիսում․․․ Դուք կկիսեի՞ք այն ողբերգության պատասխանատվությունը, եթե դա հաջողությամբ պսակվեր․․․
Եթե սա է պետականության մասին պատկերացումը, ուրեմն արձանագրենք՝ նման մարդիկ արժանի չեն պետականություն ունենալ․․․ Նրանց հասնող առավելագույնը պետականության բացակայության պայմաններում Եկեղեցու պատերի ներսում պետության համար ողբալն է․․․․ Իսկ եթե իրավական, օրինական պետություն ենք, ապա ուրեմն այդ պետությունը հակասահմանադրական եղանակներով տապալելը կամ դրա մտադրությունները, պետք է պատժվեն․․․
5 տարի է աղմկում ենք, որ Գարեգին Բ-ն կանխի քաղաքականության մեջ հոգևորականներին ներքաշելու կամ նրանց ներգրավվելու փորձերը։ 5 տարի զգուշացրել ենք դրա աղետալի հետևանքների մասին։ Գարեգին Բ-ն թքած է ունեցել հրապարակային բոլոր հորդորների վրա, ու այսօր էլ թքած ունի, երբ մեղքն ընդունելու, անձամբ իր պատասխանությունն ընդունելու փոխարեն հայտարարություններ է տարածում գործի՝ «քաղաքական դրդապատճառների» մասին ու Միքայել Աջապահյանի կողմից կատարված արարքի իրավական գնահատականը որակել «Եկեղեցու դեպ հայտարարված պատերազմի» մաս՝ միայն թե փրկի իր և միջազգային սկանդալի կենտրոնում հայտնված եղբոր աթոռը։
Այնպես որ՝ շրջվել է պետք դեպի Էջմիածին, քանի որ պատասխանատվությունը բացառիկ այդ դաշտում է․․․
Այ այսպես բոլորին առաջն արած տարավ բանտ․․․