Մի կին գանգատվում է, որ ամուսինը երբեք չի հիշում իր ծննդյան օրը, նույնիսկ մի ծաղիկ չի նվիրում․․․Իմաստուն առակ, որը պետք է իմանան բոլոր կանայք:Ամուսինը ընդհանրապես չի գնահատում իրեն։ Անգամ ծննդյան օրը չի շնորհավորել, սովորականի պես վի-
րավորել է, նեղացրել։ Երեխաներն արդեն մեծ են, իրենց գործերն ունեն, մի հաղորդ ագրություն են ուղարկել ու վերջ։

Ու ահա նա նստած է տանն ու արտասվում։ 50 տարեկանն է լրացել, այդ տարիքում արդեն հասկանում է, որ բողոքելը լավ բան չէ։
Պարզապես այդպես է ստացվել, ներեք։ Մարդ չկա կողքին, որ խոսի, ու դրա համար էլ որոշում է կիսվել համաց անցում։Ու ահա մի
կին գրում է մեկնաբանություններում։

-Իսկ դուք որտե՞ղ եք ապրում։ Հա, նույն քաղաքից ենք։ Եթե ուզում եք, ես հիմա կգամ, ճանապարհին համեղ բուրգեր կգնեմ, հաց ու
խոզապուխտ, հյութ ու շամպայն։ Կարտոֆիլ ֆրի էլ կբերեմ։ Մենք միասին կուտենք, հետո կգնանք կինո թատրոն։ Իսկ եթե շփվելու
ցանկություն չունեք, ինքներդ պատվիրեք այդ ամենը։Կամ ավելի բարձրորակ սնունդ պատվիրեք։Գեղեցիկ հագնվեք, հարդարեք մա-
զերը, դիմահարդարում արեք։

Գնացեք ֆիլմ կամ ներկայացում դիտեք։ Եվ ամենակարևորը՝ ուրախացեք։ Ուրախացեք, որ ապրում եք։ Թույլ մի տվեք գողանալ ձեր
ծննդյան օրը։ Յուրաքանչյուր օր նվեր է, յուրաք անչյուր օր՝ տոն է։ Ես դա աշխատանքի բերումով գիտեմ։ Ու կինը, որը գանգատվել
էր, հարցնում է․

-Դուք երևի հոգեբան եք, հա՞։

-Ոչ, ես վերակենդանացման բաժանմ ունքում աշխատող բուժքույր եմ․․․

Սա ամենաճիշտ խորհուրդն էր, որը կարելի էր լսել ամեն օր կյանքի համար պայքարող մարդկանց տեսնող բուժքրոջից։ Բուժաշխա-
տողները մեզանից լավ գիտեն, թե մարդիկ դժվարին պահին որքան են ուզում ապրել․․․ Իսկ եթե ունեք նման հնարա վորություն, մի
վատնեք ժամանակը տառապանքների վրա։ Ուղղակի ապրեք՝ ինքներդ ձեզ համար։