Քաղաքագետ Ստյոպա Սաֆարյանը գրում է..

Ինչ չէինք տեսել’ տեսանք…
Ամբողջ կյանքում պիցցայանոցներ, սննդի օբյեկտներ, մոլեր, զվարճանքի կենտրոններ կառուցած Տաշիր գրուպը խոսում է գործարաններ կառուցելուց, երբ անգամ դա չի կառուցել այն ժամանակ, երբ իշխանությունն իրենց սրտով էր, իրենք այդ իշխանության մեջ էին, իշխանությունն ու Եկեղեցին էլ մի մարմին էին…
Շատ կասկածելի որակի կրթությամբ (թեկուզ և Անգլիայում) սովորած Նարեկ Կարապետյանը խոսում է կրթության, ավելի ստույգ’ ծայրամասերում դպրոց կառուցելու աննպատակահարմարության մասին, փոխարենը կարևորելով պետության կողմից գործարանների կառուցումը, չիմանալով, որ նույն Անգլիայում պետությունը չի կառուցում գործարաններ, միայն ԽՍՀՄ-ն է դա արել, որը դժվար ինքը հիշի որպես ոչ ԽՍՀՄ-յան սերունդ, բայց, արի ու տես, նա գիտի, թե դրանք կառուցել են «անգրագետ» մարդիկ’ մեր «անգիտելիք պապերը» …
Ու այսքանից հետո փորձում է խոսել գործարանի ու կրթության կապի մասին..
Մնում է Նարեկ Կարապետյանին տխրեցնել ու սթափեցնել, որ ինքը լավ աշխատավարձով աշխատանք է գտել ոչ թե «ճիշտ տեղում» կառուցված դպրոցում «ճիշտ կրթության» շնորհիվ, այլ միլիարդատեր հորեղբոր ու հոր ընտանիքում ծնվելու շնորհիվ…
Էնպես որ’ թող վազն անցնի Մեդովկայոււմ ու այլ մոռացված բնակավայրերում դպրոցաշինությունից ու ճանապարհաշինությունից… Իր «հաջողության» բանաձև ու ճանապարհը ամենևին պիտանի չեն այդ դպրոցներում սովորելիք երեխաներին…
Բա սա ցիրկ չէ? Բա ցիրկը սա չէ?…