Իմ քույրերը և եղբայրն այլևս չկան։ Սևակ Խանաղյանի ընտանիքում տեղի ունեցած ողբերգությունը ցնցեց ոչ միայն նրա հարազատներին, այլև ամբողջ երկիրը։ Սևակը, որը միշտ հայտնի էր իր համեստությամբ և անսահման ընտանիքասեր բնավորությամբ, այսօր կանգնած է ցավալի իրականության առաջ․ նա կորցրել է իր սիրելիներին։

Ընտանիքում տիրող դատարկությունն ու լռությունը պարզապես անտանելի են։ Դրսից անհնար է պատկերացնել այն վիշտը, որը տանում է Սևակը։ Նրա տան պատերը, որ ժամանակին լցված էին ծիծաղով ու ուրախությամբ, այսօր լուռ են ու դատարկ, իսկ յուրաքանչյուր հիշողություն խոր ցավ է առաջացնում։ Ավելին՝ այս ամենը տեղի ունեցավ անսպասելի։ Ընտանիքը, որը տարիներ շարունակ միավորված էր իր փոքրիկ աշխարհում, այժմ մնացել է միայն լուսանկարներում ու հիշողություններում։ Մարդիկ, ովքեր երկար տարիներ ճանաչում էին Սևակի семью как խաղաղ և սիրով լի, այսօր դժվարությամբ են հավատում իրականությանը, որը մեկ ակնթարթում փոխեց ամեն ինչ։

Սևակի մտքերն այս օրերին անհանգիստ ու խճճված են․ նա փորձում է հասկանալ, թե ինչպես կարող էր այսպես պատահել, ինչպե՞ս է հնարավոր, որ իրեն ամենամոտ մարդիկ հանկարծ դադարեցին լինել։ Սկզբում նա անգամ չէր հավատում, մտածելով՝ գուցե սա սխալ է, ինչ–то страшное недоразумение։ Սակայն իրականությունն դաժան էր․ նրանք այլևս չկան։

Ընտանիքի անդամները պատմում են, որ Սևակը միշտ ունեցել է յուրահատուկ կապ իր քույրերի և եղբոր հետ։ Նրանց կորուստը ոչ միայն դատարկություն է թողել, այլև խոր հոգեբանական ճգնաժամ։ Այժմ Սևակը կանգնած է դժվար ընտրության առաջ․ ինչպես շարունակել ապրել այս ծանր վշտից հետո, ինչպես առաջ շարժվել, երբ յուրաքանչյուր հիշողություն սեղմում է սիրտը։

Սևակի պատմությունը այսօր ուշադրության կենտրոնում է։ Ժամանակակից աշխարհում, որտեղ մարդիկ հաճախ մոռանում են ընտանիքի և սիրո արժեքը, նրա ցավը հիշեցնում է, որ ամեն վայրկյանը սիրելիների հետ անգին է։

Մինչ մարդիկ փորձում են հասկանալ՝ ինչ է պատահել և ինչ պատճառներով, Սևակը ապրում է յուրաքանչյուր օրը որպես պայքար․ հաղթահարել ծանր ցավը և ուժ գտնել շարունակելու, անկախ կորուստներից։ Մենք երկար չենք կարողացել հավատալ, որ Սևակի ընտանիքի հետ նման բան է պատահել․ ընտանիք, որը միշտ եղել էր ուրախության և միասնության խորհրդանիշ, այսօր դարձել է վշտի ու դատարկության խորհրդանիշ։ Բայց մարդկային սիրտը հաճախ ուժ է գտնում անգամ ամենադաժան պահերին, և Սևակ Խանաղյանը կցուցադրի, որ նույնիսկ ամենամեծ կորստից հետո մարդ կարող է նորից կանգնել և ապրել՝ պահելով իր սիրելիների հիշողությունը որպես առաջնորդող լույս։

Այս ողբերգությունը նաև մեզ բոլորիս հիշեցնում է՝ երբեք մի՛ մոռացեք ձեր սիրելիներին ցույց տալ, թե որքան թանկ են ձեզ համար։ Վաղը կարող է ուշ լինել, և չասած բառերը՝ հավերժ չլսված։

Սևակի պատմությունը սարսափեցնում է, ցնցում և ստիպում խորապես մտածել կյանքի իսկական արժեքների մասին։ Այն խոսում է կորստի անխուսափելիության և ընտանիքի ու անփոխարինելիության մասին այնպիսի խորությամբ, որ անհնար է չզգալ այդ ցավը։