Շատ էի երազում Ամերիկայում ապրելու մասին ու մի կերպ հասա, իսկ հիմա զղջում եմ․․․Ինչո՞ւ ոչ ոք չի ասում այս մասին։ Ամեն ինչ հե քիաթային սկսվեց։ Այն տեղը, որտեղ հանգրվանել էի Ամերի կայում, դրախտային էր թվում․ տաք,օվկիանոս․․․Սակայն շուտով բախվեցի իրականության հետ։

Աշխատանք գտա․ սննդի առաքիչ էի։Օրական ստանում էի մոտ 150 դոլար։Ու դա ինձ ուրախացնում էր։Եթե այստեղ օրական 9-10 ժամ աշխատեք, վատ գումար չի ստացվում։ Մայամիում այս աշխատանքը պահանջված է ու բավականին լավ եկամուտ է ապահովում։ Բացի այդ, բոլոր նրանք, ովքեր նոր են տեղափոխվել ԱՄՆ, հիմնականում այլ գործ չեն էլ կարողանում գտնել։

Ընկերությունը, որտեղ աշխատում էի, խոշոր էր։ Ստիպված էի լինում շրջել Մայամիի բոլոր թաղամասերով։ Հաճախ գնում էի լքված,
հին, տարօրինակ ու վտանգավոր հատվածներ։-Ուզում ես ուտել, ուղղակի աշխատում ես, որ քեզ անհրաժեշտ ամեն ինչով ապահո-
վես։ Հետո նոր մնացածը, -ասում էր իմ վաղեմի ծանոթներից մեկը, ով մի քանի տարի առաջ էր Ամերիկա տեղափոխվել։

Առաքիչի աշխատանքը՝ իսկական արկած է, որը ընդմիշտ մնում է հիշողության մեջ։ Այնքան բան եմ տեսել։ Արդեն գիտեի, որ եթե պատ ուհաններին երկաթե ցանցեր կան, ուրեմն վտանգավոր տեղ է։ Այստեղի բնակիչները անգամ դեմքները ցույց չէին տալիս,երբ ընդունում էին պատվերը։ Նմանատիպ տարածքներում ինչ ասես կարող է հետդ պատահել։

-Ես այստեղ էլի եմ եղել, ոչ մի վատ բան չի պատահել, հիմա էլ չի պատահի․․․ -ամեն անգամ նման թաղամաս գնալուց առաջ այսպես էի հանգստացնում ինքս ինձ։

Համբերությունս սպառվեց երկու ամիս աշխատելուց հետո։ Մինչ տարել էի պատվերը, ինչ-որ մեկը ծակել էր ծառայողական մեքենայիս անվադողերը։ Ես դա որպես վատ նշան ընդունեցի ու սկսեցի այլ գործ փնտրել։Ի վերջո խանութում աշխատանքի տեղավորվեցի։

Վաստակածս գումարը մի կերպ է բավականացնում իմ սնվելուն, տան վարձին ու բենզինին։ Էլ ոչինչ չի մնում։Իսկ ես չեմ ուզում հետ
գնալ տուն, բայց հասկանում եմ, որ երևի ստիպված լինեմ անել դա։ Ես այստեղ ուղղակի աղքատ փախստական եմ, ով չունի ոչ մի հեռ անկար։ Ու ցավալին այն է, որ իմ պես շատ-շատ մարդիկ կան, ովքեր մնացել են երկու քարի արանքում։