Ես հшնգուցյալ մորս կпւլոնը պшտահական տեսա հնավաճառի մпտ։ Երբ փпրձում էի գնել այն, լսեցի, թե ինչպես մեկն ասшց. «Ես դրա հшմար կրկնակի գին կտшմ»։ Երբ շրջվեցի ապշшնքից մարմնովս դпղ անցավ․․․

Երբ քայլում էի հին իրերի շուկայով, որտեղ մարդիկ գնում-վաճառում էին ամեն ինչ,  աչքովս ընկավ մի առարկա, որը կարծում էի կորցրել եմ հավիտյան՝ մորս կախազարդը։ Նրա մանրակրկիտ ձևավորումը և այն ջերմությունը, որն այն արտացոլում էր, անմիջապես վերադարձրեց ինձ մանկության հիշողություններ։ Երբ ձեռքս վերցրի այն, մի ձայն իմ թիկունքում խախտեց  մտքերս։

«Ես կրկնապատիկ կվճարեմ դրա համար»,– մեկն ասաց հստակ։ Ես շրջվեցի, և հանկարծ դող անցավ մարմնովս։ Այնտեղ կանգնած էր իմ եղբայրը։ Մենք չէինք խոսել մոտ 50 տարի։ Բաժանումը, կոտրված հարաբերությունները և ժառանգության շուրջ անլուծելի վիճաբանությունները մեզ տարել էին տարբեր ուղիներով։ Նրա աչքերը, որոնք այնքան նման էին մորս աչքերին, փափկեցին, երբ ճանաչեց ինձ։ «Մարգարետ…  դու՞ ես» Մենք կանգնած էինք միմյանց դիմաց ու չգիտեինք ինչ ասել։  Ես վերջապես խոսեցի, բայց իմ ձայնը կտրուկ հնչեց։ «Ի՞նչ ես անում այստեղ։»

«Ես տեսա կուլոնը»,– խոստովանեց նա,- «Նա ինձ հիշեցրեց մորս և ետ եկա գնելու այն»։ Ես ամուր բռնեցի կախազարդը։ «Այժմ այն իմն է»,– ասացի ես։ «Մարգարետ, ես տարիներ ի վեր փորձում էի գտնել մորս հիշեցնող իրեր։ Իմանալով, որ ես տանջել եմ քեզ ու նրան, հասկանում եմ, որ հեռանալը ամենավատ սխալն էր իմ կյանքում»։

Նրա խոսքերը մի փոքր զայրացրեցին ինձ, քանի որ անցյալի ցավը չի բուժվում միանգամից։ Այնուամենայնիվ, մենք խոսեցինք, և ներողամտության հնարավորություն ձևավորվեց։ մենք գնեցինք կուլոնը և դուրս եկանք խանութից։ Առաջին անգամ  մենք զրույց սկսեցիցնք, խոսելով տարիներ անց և կրկին հայտնաբերեցինք  այն կապը, որը թվում էր կորած էր։ Ես գիտեի՝ մայրս կցանկանար որ այսպիսին լինենք՝ համերաշխ ու սիրով լի։