Ես ծանր որոշում կայացրի․ խնդրեցի, որ հարազատներս լքեն իմ տունը։ Չնայած քննադատություններին՝ չեմ զղջում։ Իմ ներքին հանգիստը հիմա իմ համար ամենակարևորն է։
Ես մի բան արեցի, ինչը շատերը կարող են դաժան համարել։ Ասացի որդուս, հարսիս ու նրանց երեք երեխաներին, որ պետք է հեռանան։
Տվեցի ընդամենը մեկ օր՝ իրերը հավաքելու ու հեռանալու համար։ Եվ անկեղծ ասած՝ ոչ մի մեղքի զգացում չունեմ։
Թեև որոշ բարեկամներ ինձ անսիրտ մայր են անվանում, ինձ էլ պետք չեն նրանց դատողություններն ու կարծիքները։
Ես պարզապես այլևս չէի կարող հանդուրժել այն իրավիճակը, որում ապրում էի իմ սեփական տանը։ Պատմության ամբողջական տարբերակը թողել եմ մեկնաբանություններում։
Երբ իմ ամուսինը մահացավ, իմ կյանքում մի ահռելի դատարկություն առաջացավ։ Մենք միասին կառուցել էինք մեր հարմարավետ տունը՝ հույսով, որ կվայելենք խաղաղ ու հանգիստ ծերությունը։
Բայց կյանքն այլ ճանապարհ ընտրեց։ Չնայած բոլոր խնամքներին, նրա սիրտը չդիմացավ։
Նրա կորստից հետո միայնակությունը անհանդուրժելի դարձավ։ Որդիս առաջարկեց, որ ինքը, հարսս և երեխաները տեղափոխվեն ինձ մոտ՝ ասելով, որ դա ինձ կօգնի և ամեն օր ինձ կմխիթարեն։
Ես համաձայնվեցի՝ իմանալով, որ նրանք ֆինանսապես ծանր վիճակում են և ապրում են փոքրիկ բնակարանում՝ երեք երեխաների հետ։
Սկզբում թվում էր, թե թոռնիկների ու հարսիս ներկայությունը կլցնի դատարկությունը։ Բայց շատ շուտով հասկացա՝ իրականությունը բոլորովին այլ է։
Շարունակական աղմուկը, խառնաշփոթը և քաոսը իմ տունը վերածեցին սթրեսի ու հոգնածության աղբյուրի։
Հարսս՝ չնայած լավ մտադրություններին, չէր կարողանում կարգ ու կանոն պահել, իսկ ես մի մարդ եմ, ով գնահատում է մաքրությունն ու հանգիստը։
Մի օր, երբ արդեն հոգնել էի, ուղղակի ասացի որդուս, որ ժամանակն է՝ գտնեն իրենց սեփական բնակարանը։ Նա արդեն չափահաս է և պիտի իր կյանքի պատասխանատվությունը կրի։
Նա առաջարկեց բաժանել տան տարածքը, բայց ես, փաստաբանի օգնությամբ, պաշտպանեցի իմ իրավունքները։ Վերջում նրանք հեռացան և վարձակալեցին նոր բնակարան։
Այսօր ինձ քննադատողներ շատ կան, բայց իմ սրտում ես ինձ տալիս եմ ընդամենը մեկ հարց․ իսկ միգուցե այդքան էլ սխալ չէր, որ առաջին անգամ մտածեցի ինքս իմ մասին։
