Տաղանդավոր դերասանի մահը՝ ոչ միայն ընտանիքի և մտերիմների, այլև ամբողջ ազգի համար դարձավ անսպասելի հարված։ Այժմ՝ մի բաց նամակի տեսքով ուզում եմ Ձեզ հետ կիսվել մի հուզիչ միջադեպի պատմությամբ, որը կատարվել էր իմ և Մեծ արտիսի հետ․․
Պատմություն, որտեղ երևում է թե որքան հոգատար ու մեծ սրտի տեր էր պարոն Դեղտրիկյանը։ «Դա մի ձմեռային օր էր, ես դեռ պատանի էի, ընդամենը 16 տարեկան, և թատերական ինստիտուտի միջանցքներում էի՝ փորձելով հասկանալ, արդյոք այդ ճանապարհը ինձ համար է։
Ես ընդունվելու փորձ էի հանձնել, բայց ձախողվել էի, և այդ պահին իմ երազանքները կարծես փլուզվել էին։ Ես նստել էի միջանցքի անկյունում, լուռ լաց էի լինում՝ գլուխս ձեռքերիս մեջ առած, համոզված, որ երբեք չեմ կարողանա հասնել իմ նպատակին։ Հենց այդ պահին Դուք հայտնվեցիք՝ պատահականորեն անցնելով այդ միջանցքով, գուցե ինչ-որ ներկայացման կամ դասի համար։
Դուք նկատեցիք ինձ, կանգ առար, և ես զգացի, որ ինչ-որ մեկը կանգնած է իմ դիմաց՝ լուռ նայելով։ Ես բարձրացրի հայացքս, աչքերս լացից կարմրած, և տեսա քո ջերմ, բայց խիստ հայացքը։ Դու ոչինչ չխոսեցիր երկար ժամանակ, պարզապես նայեցիր ինձ, կարծես փորձելով հասկանալ, թե ինչ է կատարվում իմ ներսում։ Հետո Ձեր ձեռքդ դրեցիք իմ ուսին, և ես զգացի, որ այդ պարզ շարժումը լի էր ուժով ու հավատով։
Դուք ասացիք, որ ես երբեք չպետք է հանձնվեմ, որ ճանապարհը դժվար է, բայց դա է այն դարձնում արժեքավոր։ Այդ խոսքերն ասելուց հետո դու հեռացար՝ թողնելով ինձ զարմանքի և նոր հույսի մեջ։ Ես չգիտեի, թե ով եք Դուք այդ պահին, միայն հետո՝ տարիներ անց, երբ սկսեցի ճանաչել Ձեր դերերը, հասկացա, որ այդ անծանոթը, որն ինձ ոգևորեց, հենց Դուք էիք՝ Արա Դեղտրիկյանը։ Այդ օրվանից ես որոշեցի չհանձնվել, և թեև ես չդարձա դերասան, Ձեր խոսքերը ինձ սովորեցրին պայքարել կյանքի յուրաքանչյուր ոլորտում։
Հիմա, երբ Դուք ֆիզիկապես այլևս մեզ հետ չեք, ես վերադառնում եմ այդ պահին և հասկանում, թե որքան մեծ էր Ձեր ազդեցությունը ոչ միայն իմ, այլև հազարավոր մարդկանց կյանքում։ Դուք ոգեշնչում էիք մեզ՝ լինելով բեմում, որտեղ Ձեր յուրաքանչյուր շարժում, յուրաքանչյուր հայացք լի էր կյանքով։ Հանգչիր խաղաղությամբ, Արա Դեղտրիկյան, և թող ՔՈ հոգին գտնի այն լույսը, որ ԴՈՒ տվեցիր մեզ բոլորիս․․»
Գրել է Հասմիկ Գևորգյանը
