Կեչառիսի վանքում՝ հանկարծ հանդիպեցի` Տիգրանի մայրիկին։ Զարմացա, երբ․․․

Մինչ տեսանյութը դիտելը, նշեմ, որ այսօր առավոտյան, երբ քայլերս ինձ տարան դեպի Կեչառիսի վանք, ԵՍս պատրաստ չէի այն խորը զգացմունքներին, որոնք պետք է ապրեի։ Մի զարմանալի բան տեղի ունեցավ, որի մասին կուզեմ կիսվել Ձեզ հետ․․․

Վանքի բակում օդը լի էր հանդարտությամբ և մոմերի նուրբ ծխով, երբ մտա ներս, մի պահ կանգ առա՝ ընտելանալով խավարին, որին ընդմիջում էին միայն մոմերի թույլ լույսն ու պատուհաններիցերս սողացող արևի ճառագայթները․․․

Եվ հենց այդ պահին նկատեցի նրանց՝ փքրիկ Տիգրանի ծնողներին: Անկեղծ ասեմ, առաջին պահին զարմանքս այնքան մեծ էր, որ գրեթե շփոթվեցի: Բայց հետո արագ հասկացա։ Իսկ ինչո՞ւ էի զարմացել: Ի վերջո, որտե՞ղ, եթե ոչ Աստծո տանը, պետք է լինեին նրանք՝ իրենց անչափելի ցավով և հավատով․․․

Տիգրանի մայրիկին տեսնելով՝ ես մի պահ կանգնեցի տեղում: Նա կանգնած էր խորանի մոտ, ձեռքում մոմ, հայացքը՝ ուղղված դեպի սրբապատկերները:Նրա դեմքը խորը տխրություն էր կրում, բայց միևնույն ժամանակ՝ անբացատրելի խաղաղություն․․

Ես զգացի, որ պետք է մոտենամ, խոսեմ, այց ներքին ամոթն ու վախը խանգարում էին: Ինչպե՞ս կարող էի խոսքեր գտնել, որոնք չհնչեին դատարկ կամ անտեղի: Ինչպե՞ս կարող էի խանգարել նրա այդ պահին, երբ նա, հավանաբար, խորապես աղոթում էր կամ խորհում, բայց, այնուամենայնիվ, ինչ-որ ներքին ուժ ինձ առաջ մղեց: Ես խորը շունչ քաշեցի, համարձակություն հավաքեցի ու դանդաղ մոտեցա․․

Շարունակությունը ստորև տեսանութում՝