Պապս որ մահացավ, տատիս ոչ մի անգամ լացելուց չտեսանք․ մի ամիս հետո հարցրի, ասի պապիկին չե՞ս կարոտում, որ չես լացում, սկսեց հոնգուր-հոնգուր լացել ու նենց բան ասեց, որ ամբողջ կյանքում չեմ մոռանա, այ սենց ուժեղ կինա եղել տատիկս

Տատիս պատմությունից հետո մեջս ինչ որ բանա կատարվում, չեմ հասկանում, ոնց որ ուզեմ ինչ որ բան փոխեմ, ուզեմ բոլորին օգնեմ, չգիտեմ։ Ախր էդ ամեն ինչի մասին նույնիսկ պապաս չի իմացել։s Պապս որ մահացավ, տատիս լացելուց չտեսանք ոչ մեկս, դե մտածում էինք մեծա, ամբողջ կյանքում հասցրած կլինի էնքան լացել, որ էլ արցունք չի մնացել հիմա լացելու համար։ Մի ամիս անց ասի հարցնեմ, ուղղակի խոսենք տատիս հետ։ Ասի տատ չես կարոտում պապաիկին, ես հենց իրան հիշում եմ, աչքերս լցվում են։

Տխուր աչքերով նայեց աչքերիս, սկսես հոնգուր հոնգուր լացել, չէր կարում հանգստանար, երևի մի հինգ րոպե լացելա, հետո նայել ինձ, ասել էսքան տարի պապդ ինձ ծեծում էր, նույնիսկ էս տարիքում, էսքան մեծ, էսքան ծեր, ինքը ինձ ծեծում էր, ինձ խոստացել էի, որ իրա հետևից չեմ լացի, բայց չկարողացա։ Փաստորեն պապս տարիներով տատիս ծեծելա, չէի կարում չլացեմ, տատիս հավասար լացում էի։