Որդին ու հարսը տնից դուրս հանեցին ծերուկին բայց շունը նրան տարավ դեպի նոր սկիզբ

Որդին ու հարսը տնից դուրս հանեցին ծերուկին, բայց շունը նրա համար այլ բան էր նախապատրաստել

Ծերուկ Ուիլսոնը նստած էր սառած նստարանին Մանչեսթերի մոտակա զբոսայգում։ Ձմեռային քամին մխրճվում էր նրա հնամաշ վերարկուի միջով, իսկ փաթիլները լուռ թափվում էին ուսերին։

Նրա հոգում դատարկություն էր ու դավաճանություն։ Մարդը, ով սեփական ձեռքերով տուն էր կառուցել, հիմա անտուն էր մնացել։

Նրա որդին՝ Էնթոնին, առանց ափսոսանքի նրան դուրս էր հանել տնից։ Ուիլսոնը չէր հավատում իր ականջներին, երբ լսեց այդ խոսքերը։ Նա ժամանակին տունը կտակել էր որդուն՝ երբեք չմտածելով, որ մի օր դա այսքան դաժան կերպով դա իր դեմ կշրջվի․․ Նա ոչինչ չասեց։ Պարզապես գնաց։

Նա նստել էր այգում և փորձում  էր գիտակցել, որ այլևս տուն ու ընտանիք չունի։ Միայն սառնություն և մենություն… Մինչև հայտնվեց նա․․․ Մթությունից դուրս եկավ մեծ, բրթոտ շուն։ Նա անաղմուկ մոտեցավ և թաթը դրեց Ուիլսոնի դողացող ձեռքի վրա։ Ծերուկը նայեց շան բարի աչքերին։ Շունը կամաց շարժեց պոչը և սկսեց քաշել նրան վերարկուից։

— Ի՞նչ ես ուզում, ընկե՛ր… — շշնջաց Ուիլսոնը։
Շունը չհանձնվեց։ Նա կանչում էր։ Ու Ուիլսոնն էլ գնաց նրա հետևից…

Շարունակությունը՝ առաջին մեկնաբանությունում

Նրանք քայլում էին ձյունապատ փողոցներով, մինչև հասան մի փոքրիկ տնակի։ Դուռը բացվեց — շեմքին կանգնած էր մի կին՝ տաք շալի մեջ փաթաթված։

— Բե՞նի։ Ո՞ւր էիր դու… — բացականչեց նա, սակայն ծերուկին տեսնելով՝ դեմքը միանգամից փոխվեց։
— Աստվա՛ծ իմ… Դուք լավ եք՞։ Բենին երբեք ոչ-ոքի իր հետ չի բերում․․․Խնդրում եմ՝ ներս մտեք։

Այդ գիշեր Ուիլսոնը քնեց տաք անկողնում, լսելով պատուհանից այն կողմ թափվող անձրևի ձայնը և զգալով դարչինի բուլկու բույրը։ Առավոտյան կինը՝ Հելսին, նախաճաշ բերեց նրա համար։

— Մնացեք ինձ մոտ, — ասաց նա հանկարծ։ — Ես մենակ եմ՝ միայն ես ու Բենին։ Ինձ զրուցակից է պետք, իսկ ձեզ տուն է հարկավոր։

Ուիլսոնը նայեց նրան անվստահությամբ ու շփոթմունքով։ Բայց շունը, կարծես ամեն ինչ հասկանար, նորից թաթը դրեց նրա ձեռքին։
Նա մնաց։

Անցան ամիսներ։ Հելսիի օգնությամբ Ուիլսոնին հաջողվեց ապացուցել, որ որդին ապօրինաբար էր տիրացել տանը։ Դատարանը վերադարձրեց նրա ունեցվածքի իրավունքը։ Բայց Ուիլսոնը չցանկացավ վերադառնալ։

— Թող իրենց մնա։ Իմ տունը հիմա այստեղ է, — ասաց նա՝ գրկելով Բենիին։

Երբեմն մարդուն ընդամենը մեկ բարի ժեստ է հարկավոր։ Մի շուն։ Մի անծանոթ կին։ Ու սկսվում է նոր էջ։

Եթե այս պատմությունը հուզեց ձեզ՝ տարածեք այն։ Թող բարությունը շղթայական ընթացք ստանա։