Շատ տարիներ առաջ Գերակենի Սուրբ Գրիգոր Գրիգոր Գրիգոր Գրիգոր Գրիգոր Գրիգոր եկեղեցում անսպասելիորեն վերածվեց մի տեսարանի, որը կքննարկվի երկար ժամանակ: Այն օրը, երբ արեւը միայն բարձրացավ Կալիֆոռնիայի երկնքում, եւ մոմերն արդեն այրվում էին զոհասեղանի դիմաց, եկեղեցու դռները բացվեցին, թողնելով անսպասելի այցելու:

Դոնալդ Թրամփը, այդ պահին բիզնեսի աշխարհում հայտնի գործիչ, որը դեռ չէր մտածում քաղաքականության մասին, կանգնած էր ամբոխի մեջտեղում, իր հայ գործընկեր Գրանթ Մելիքյանի ուղեկցությամբ:

– «Սա քեզ համար ոչ թե եկեղեցի չէ, Դոնալդ: Սա մի ամբողջ մշակույթ է: Մարդիկ, ովքեր փրկվել են ցավից եւ հպարտությունից», – շշնջացին, հրավիրելով նրան:

Եկեղեցին մարդաշատ էր: Այն շուրջը դարձավ նույնիսկ ավելի հանգիստ, երբ նրանք նկատեցին հաղթաթոռը, որը նստած է առջեւի շարքում:

Եվ այս լռության մեջ լսվեց մանկական ձայն: Դա 15-ամյա Արամ էր, սեւ գոտի ունեցող տղա եւ մաքուր աչքեր, որոնք սովորում էին նույն եկեղեցական դպրոցում:

«Պրն. Թրամփ, եթե երբեւէ դառնաք Ամերիկայի նախագահ, ինչ կանեիք այնպես, որ աշխարհի աշխարհը մեծանա, եւ չվախենան պատերազմից»:

Լռություն: Բառացիորեն
Տասնյոթ վայրկյան: Ավելի ուշ ներկաները հաշվարկեցին, թե որքան հաղթանակն էր լռում: Նա նայեց երեխայի աչքին: Հետո քահանային: Հետո ձեր շուրջը: Եվ, վերջապես, նա խոսեց:

«Դուք ինձ հարց եք տալիս, որ նույնիսկ մեծահասակները չեն համարձակվում բարձրացնել: Եթե երբեւէ ունենամ այդպիսի հնարավորություն, ես պետք է հիշեմ ձեր դեմքը, եւ ոչ թե իմ քաղաքական շտաբը:

Դժբախտաբար, այս բառերը չեն ընկել տեսախցիկների վրա: Բայց հարյուրավոր մարդիկ այդ օրը հավաստիացնում էին, որ այս խոսքերը իրական են:

Ինչ տեղի ունեցավ հաջորդը
Ծառայությունից հետո Արամի ընտանիքը հրավիրվեց ընդունելության, որտեղ Թրամփը անձամբ շնորհակալություն հայտնեց տղային:

– «Երբեմն ամենակարեւոր հարցերը գալիս են մաքուր վայրերից: Քաղաքականությունը մոռանում է սրտի լեզուն: Ձեր հարցը սրտից էր»:

Գրանթ Մելիքյանը հավելեց. «Ես ուզում էի Դոնալդը ցույց տալ ոչ միայն Հայ եկեղեցին, այլեւ հայկական ուղեղը: Արամն իր մարմնավորումն էր»:

Արամի ապագա ճակատագիրը
Այժմ Արանը 23 տարեկան է: Սովորել է միջազգային հարաբերությունների ֆակուլտետում: Այժմ նա աշխատում է Միացյալ Նահանգների արեւմտյան ափերի «Խաղաղության նախաձեռնություններ» ծրագրի մեջ: Երբ նրան հարցրեցին, թե ինչն է ստիպել նրան հետեւել այս ճանապարհին, նա երբեմն ժպտում է, անուններ չտալով:

– «Մի մարդու հայացքը ինձ ստիպեց հավատալ, որ երբեմն հարցն ավելի կարեւոր է, քան պատասխանը: Եվ որ լավ հարցը կարող է փոխել մարդու ճանապարհը»:

Եվ ինչ է պատահել խոստմանը:
Թրամփը, տարիներ անց, որպես նախագահ, հաճախ հիշեցնում էր այս դեպքը: Երբ հայ-ամերիկյան լրատվամիջոցները նրան հարցրին, արդյոք հիշում է այդ ծառայությունը, նա պատասխանեց.

«Ինչպես կարող ես մոռանալ մի տղայի, ով քեզ ստիպեց մտածել ոչ թե գործարքի մասին, այլ ապագայի մասին»:

Թերեւս սա այն հազվագյուտ դեպքերից մեկն էր, երբ եկեղեցում բարձրացված իրական, անմեղ հարցը կարող էր պառակտել քաղաքական գործչի ներքին պատերը:

Եվ, թերեւս, այս պահը երբեք չի գնա պատմության դասագիրք: Բայց ներկաների հիշատակին նա մնաց կիրակի առավոտյան, երբ ճշմարտությունն ասաց մանկական ձայնով: