Առшվոտյան 6-ին ամпւսինս ինձ հրեց և գցեց մահճակալից։

Մենք արդեն կես տարի ամուսնացած էինք, բայց այդ դեպքից հետո ես որոշեցի ամուսնալուծվել, երբ իմացա, թե ինչու էր ամուսինս ինձ հրել մահճակալից։ Հիմա կպատմեմ մեր պատմությունը․․․

Ես մեծացել եմ քաղաքում և երբեք անհրաժեշտություն չի եղել, որ արթնանամ առավոտ կանուխ։ Հիմա ես համագործակցում եմ միջազգային ընկերության հետ և երբ մեր մոտ ցերեկ է, նրանց մոտ գիշեր է։ Այդ իսկ պատճառով ես հաճախ եմ գիշերվա ուշ ժամերն անցկացնում համակարգչի առաջ աշխատելով։ Իսկ ահա իմ ամուսինը մեծացել է գյուղում և սովոր է առավոտյան շուտ արթնանալ։ Եվ, չնայած, մենք արդեն վաղուց միասին ապրում ենք քաղաքում, նրա սովորությունները դեռ մնացել են։ Ամեն օր առավոտյան նա ձվածեղ ու սուրճ է պահանջում։

— Ես սովոր եմ միշտ առավոտյան 7-ին նախաճաշել,- ասաց նա ինձ, երբ դեռ նոր էինք ծանոթացել։

Ես ուղղակի ժպտացի, նրա այդ խոսքին, քանի որ դրա մեջ ոչ մի արտասովոր բան չտեսա՝ ինչ՞ կար դրա մեջ, մանավանդ, որ ես հետո քունս առնում էի գիշերային աշխատանքից ու անքնությունից հետո։ Կես տարի մենք միասին ապրում էինք և երկուսիս էլ ամեն ինչ հարմար էր։ Ես պատրաստում էի նրա համար, երբ կարողանում էի արթնանալ և մենք շատ լավ ընդհանուր լեզու էինք գտնում իրար հետ և մինչ ամուսնանալը ես կարծում էի, որ մեզ մոտ ամեն բան հիանալի է։ Բայց հետո մենք գնացինք սկեսուրիս մոտ՝ նա ապրում է փոքրիկ գյուղում։ Նրա հին, բայց հարմարավետ տուն ունի։ Ես շատ էի ուրախացել, երբ առաջին անգամ տեսա այն։ Ես կարծում էի, որ մեզ մոտ ամեն բան կլինի ֆիլմերի նման՝ ընտանեկան ջերմություն, տնական քաղցրավենից, հաճելի զրույցներ թեյի սեղանի շուրջ։ Բայց մի քանի ժամ հետո ես հստակ հասկացա, որ չարաչար սծալվում էի, քանի որ սկեսուրս ամեն փոքրիկ առիթ բաց չէր թողնում ինձ նկատողություն անելու համար։ Սակայն իսկական կաշմարը սկսվեց հաջորդ առավոտյան․

-Պետք է առավոտյան նրան արթնացնես այնպես, ինչպես որ մեզ մոտ է ընդունված,- ամուսնաուս ասել էր սկեսուրս, երբ նրանք առանձ ինձ նախաճաշել էին՝ այդ խոսակցության մասին ես հետո իմացա։

Ամուսինս այդ խոսակցությունից հետ, որոշել էր հետևել իրենց սովորություններին ու մոր խոսքերին, որպեսզի սովորեցնի ինձ շուտ արթնանալ։ Անկեղծ ասած, երբ առաջին անգամ ինձ գցեցին մահճակալից, ես կարծեցի, որ դա պատահականություն է․ -Ինչո՞ւ այդպես արեցիր, հարցրեցի ես ապշած ու վախեցած։ -Դե բա ինչ անեմ, եթե զարթեցուցիչի ձայնը քեզ չի արթնացնում՝ մայրս ասում է, որ այդ կերպ ճիշտ է։ -Դու գիտես, որ ես գիշերներն ուշ եմ քնում աշխատանքի պատճառով, դրա համար էլ չեմ կարողանում շուտ արթնանալ։ -Բայց մեր ընտանիքում այդպես է ընդունված, — ի պատասխան ասեց ամուսինս, այնպես, կարծես հենց այդպես էլ պետք է լինի։ Հաջորդ առավոտյան ամեն ինչ նույնությամբ կրկնվեց, այնպիսի տպավորություն էր, որ ամուսինս և նրա մայրը ծաղրում են ինձ։ Ես չէի կարողանում հասկանալ, թե ինչպես կարող էր ամուսինս այդպես հիմնովին ու արագ փոխվել։ Երբ մենք վերադարձանք տուն, ամուսնուս կարծես փոխած լինեին, նա անդադար նույն բանն էր կրկնում՝ որ այդպես ճիշտ է, մայրը վատ բան խորհուրդ չէր տա։ Կարճ ժամանակ անց ես հասկացա, որ ես ու ամուսինս շատ տարբեր մարդիկ ենք և հիմա ես միայն մի բան եմ ուզում՝ ամուսնալուծվել։ Այլևս ուժ չունեմ․․․ Ի՞սկ Դուք կդիմանայիք, թե՞ ես շտապում եմ ամուսնալուծության մասին մտածելով։