Կինըս առանց իմ համաձայնության ազատվել էր մեր կատուներից

Կինըս առանց իմ համաձայնության ազատվել էր մեր կատուներից․ շաբաթներ շարունակ փնտրեցի նրանց, մինչև պատահաբար իմացա՝ ուր էին իմ կենդանիները։

Երբ տուն վերադարձա, իմացա, որ կինս ազատվել է մեր երեք կատուներից։

— Չէի կարողանում այլևս տանել ամենուր թողած մազերը։ Մոռացի՛ր նրանց, — ասաց նա չոր, անտարբեր տոնով։

Ես շրջեցի բոլոր ապաստարանները, փակցրի հայտարարություններ, փնտրեցի օրերով։ Շաբաթներ շարունակ։ Նա հրաժարվում էր ասել, թե ուր էր տարել կենդանիներին։

Ես այլ տարբերակ չունեի, քան վրեժ լուծել։ Առավել ևս՝ երբ մի ընկեր զանգեց ու ասաց, որ գիտի՝ որտեղ են նրանք։ Իմ աշխարհը փլվեց, երբ ի վերջո իմացա ճշմարտությունը։

Ահա թե ինչ է տեղի ունեցել. ուզում եմ պատմել, իսկ դուք ասեք՝ ճիշտ եմ վարվել, թե ոչ։

Երբ տուն մտա, մի տարօրինակ լռություն էր։ Չկային ո՛չ փափուկ քայլեր, ո՛չ ուրախ մռմռոց։

— Մեր կատուները ո՞ւր են,— հարցրեցի կնոջս՝ անգամ կոշիկս չհանած։

Նա աչքը չէր կտրել հեռախոսից ու հանգիստ պատասխանեց.

— Տվեցի։ Չէի դիմանում գզգզված մազերին ու աղմուկին։

Ես քարացա։ Այդ երեք կենդանիները իմ կյանքի մասն էին շատ ավելի վաղ, քան մենք ամուսնացանք։ Նրանք ընտանիք էին դարձել ինձ համար։ Իսկ հիմա՝ անհետ կորա՞ծ։

— Ի՞նչ է նշանակում «տվեցի»։ — ձայնս դողում էր զայրույթից։

— Հիմա տանը մաքուր է։ Վերջապես նորմալ կապրես, — ասաց նա սառը տոնով։ — Դու այդ կենդանիների ծառան չէս։

Ես ինձ դավաճանված զգացի։ Երբ հարցրեցի, թե ուր է տարել նրանց, ասաց՝

— Լավ ձեռքերի։ Մոռացի՛ր նրանց։

Ինչպե՞ս մոռանալ նրանց, ում սիրում ես։ Ես փնտրում էի բոլոր հնարավոր վայրերում, ապաստարաններում, փակցնում էի հայտարարություններ, տեղադրում ինտերնետում։ Բայց ապարդյուն։ Նա լուռ էր։ Եվ ես ինձ արդեն խելագար էի զգում։

Մինչև որ մի օր ընկերոջիցս հաղորդագրություն ստացա.

— Կարծես քո կատուներին տեսել եմ։ Մի կին երեք կատու է բերել, լրիվ նման են։

Սիրտս սկսեց արագ խփել։ Անմիջապես զանգահարեցի ապաստարանին։

— Նրանք դեռ հո այնտեղ ե՞ն։

— Ցավոք ոչ։ Նրանք արդեն որդեգրվել են, — պատասխանեցին։ — Բայց լավ վիճակում են։

Աղաչեցի՝ ասեն, թե ով է նրանց վերցրել, բայց մերժեցին. դա գաղտնի է։

Տուն վերադարձա կոտրված։ Կինս ինձ դիմավորեց հպարտ ժպիտով։

— Դե ի՞նչ, հանգստացա՞ր։

Այդ երեկո ես հավաքեցի իրերս ու հեռացա։ Մի շաբաթ անց ներկայացրի ամուսնալուծության հայցը։

Անցան ամիսներ։ Մի օր ապաստարանի կայքը դիտելիս տեսա բաժինը՝ «Երջանիկ պատմություններ»։ Եվ այնտեղ՝ նրանք էին։ Իմ կատուները։

Երեք տարբեր ընտանիք, երեք ուրախ աչքեր, երեք նոր տուն։ Նրանք կենդանի էին, առողջ ու սիրելի։ Երկար նայեցի նկարներին։ Եվ առաջին անգամ երկար ժամանակից հետո՝ զգացի խաղաղություն։

Նրանք լավ են։ Եվ կարծում եմ՝ հիմա արդեն ես էլ։